Έχω μιλήσει για τον διχασμό που παρατηρείται στις δυτικές κοινωνίες. Αυτές τις μέρες εμφανίζεται απροκάλυπτα στην χώρα μας και υποθέτω κάτι ανάλογο θα συμβαίνει και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, αν καταλαβαίνω καλά. Και έχει να κάνει με το ζήτημα της Παλαιστίνης και την καταδίκη του Ισραήλ. Φυσικά πρόκειται για αφορμή, οι αιτίες είναι βαθύτερες και συναφείς με θέματα της δικής μας κοινωνίας.
Κατ’ αρχάς να πω ότι κατά την γνώμη μου οι διακρίσεις αριστερά, κέντρο και δεξιά έχουν χάσει το αρχικό τους περιεχόμενο και έχουν πάρει νέο που δεν είναι πλήρως διαμορφωμένο. Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι αρκετοί αριστεροί μάλλον πρέπει να τοποθετηθούν στο κέντρο. Παρακάτω περιγράφω ένα κριτήριο που κατά την γνώμη μου διακρίνει τα πράγματα. Φαίνεται λοιπόν ότι η αριστερά και η δεξιά καταδικάζουν το Ισραήλ με μια επιχειρηματολογία που ισχύει ατόφια και για την Ρωσία. Εν τούτοις είναι εμφανές ότι δεν καταδικάζουν την Ρωσία. Προφανώς οι Ουκρανοί νεκροί δεν είναι το ίδιο άνθρωποι με τους Παλαιστίνιους, για να μην αναφέρω τους Σουδανούς και όλους του Αφρικανούς που πεθαίνουν από τα χέρια των Αφρικανών.
Οι κεντρώοι επισημαίνουν την βιαιότητα και αθλιότητα της κατάστασης στην Γάζα αλλά θυμούνται κάτι που οι άλλοι ξεχνούν επιμελώς, το ποιος δηλαδή ξεκίνησε το κακό και το γεγονός ότι το κακό θα σταματούσε αν η Χαμάς αποφασίσει να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και να παραδώσει την εξουσία. Αλλά η Χαμάς οχυρώνεται πίσω από τους αμάχους και φροντίζει να γεμίσει ο παράδεισος με όσους περισσότερους μάρτυρες γίνεται, λοξοκοιτώντας και ελπίζοντας στις αντιδράσεις της αριστεράς και της δεξιάς των ευρωπαϊκών χωρών.
Έτσι οι δράσεις των αριστεροδεξιών δίνουν νόημα στην προσπάθεια της Χαμάς να ωθήσει το Ισραήλ στον εποικισμό του παραδείσου από νέους μάρτυρες. Παλιότερα νόμιζα ότι οι μαχητές της Χαμάς δεν είχαν στολές για να ξεχωρίζουν από τους αμάχους, αλλά στα σόου που οργάνωσαν κατά την παράδοση κάποιων απαχθέντων, είδα ότι τελικά έχουν πλην όμως τις κρατούν καθαρές για τις τηλεοπτικές κάμερες…
Η αριστερά (άνθρωποι που έλκουν την πολιτική καταγωγή τους από ένα μαρξιστικό παρελθόν) και η δεξιά (άνθρωποι που έλκουν την πολιτική καταγωγή τους από ένα πατριωτικό θρησκευτικό παρελθόν) βρίσκονται όντως από την μια μεριά της διαχωριστικής γραμμής που έχω περιγράψει και κινούνται παραβιάζοντας κάθε λογική και κάθε ανάγκη για λογική αυτοσυνέπεια και εκπέμποντας φθόνο, εχθρότητα ακόμα και απροκάλυπτο μίσος. Τα συναισθήματα αυτά (και όχι κάποια κοινή περί της ζωής αντίληψη) είναι ο συνεκτικός κρίκος της δεξιάς και της αριστεράς, και το αντικείμενο τους είναι η Ευρώπη οι αξίες της και ο τρόπος ζωής της. Κάθε γραμμή κειμένων από αυτόν τον χώρο είναι πλήρης αρνητικών χαρακτηρισμών όλων των διαφωνούντων και πρωτίστως κατά όσων είναι …φιλελέδες!
Ένα χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής κουλτούρας είναι η αυτοκριτική, μια αυτοκριτική αδιανόητη για την ελληνική κουλτούρα. ΤΑ ΚΕΊΜΕΝΑ ΤΈΤΟΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΉΣ ΤΡΟΦΟΔΟΤΟΎΝ ΤΗΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΈΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΊΣΟΥΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΎΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΆΣ.
Το να αποδομήσει κανείς τον αριστεροδεξιό λόγο είναι πολύ εύκολο, αλλά άνευ νοήματος, οι άνθρωποι του δεν ενδιαφέρονται για την λογική ή το σωστό αλλά για τα αρνητικά συναισθήματα. Ενδιαφέρον όμως έχει η περίπτωση των κεντρώων. Ο λόγος τους είναι πιο ήπιος και μέχρις ενός σημείου λογικά δομημένος, μέχρι το σημείο που περιγράφουν την κατάσταση. Όταν όμως πάμε στο δια ταύτα τότε έχουμε ένα άνευ νοήματος και αξίας ευχολόγιο. Για πάσαν νόσον και πάσαν *** προτείνουν διαπραγματεύσεις! Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο κόσμος τον οποίο οικοδόμησαν, γιατί οι κεντρώοι οικοδόμησαν την τωρινή κατάσταση) μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δεν υπάρχει πια. Και όχι μόνο αυτό. Το πρόβλημα στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία το δημιούργησαν τα ιδεολογικά τους λάθη τα οποία με την σειρά τους τροφοδοτούν είτε την αριστερή αντιευρωπαϊκή ιδεολογία και την δεξιά αντιευρωπαϊκή απόρριψη της κάθε ιδεολογίας.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι και οι κεντρώοι βρίσκονται σε αδιέξοδο γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν το θεμελιώδες λάθος τους που είναι η αντίληψή τους για τον άνθρωπο. Η αφετηρία της σκέψης τους είναι ότι όλοι οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια ανθρώπινη φύση, εννοείται την δική τους ευρωπαϊκή φύση και επομένως όλοι οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που τον βλέπουν και οι ίδιοι και επομένως με διαπραγματεύσεις μπορούν να βρούν τα αντιμαχόμενα μέρη ένα κοινό τόπο. Αρκετοί σχολιαστές αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλά δεν καταλαβαίνουν το γιατί και επομένως δεν έχουν να προτείνουν κάτι ρεαλιστικό.
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου