Χωρίς Σχόλιο

Τι να ΄ναι; Τι να ΄ναι;

Του Νίκου Τζιανίδη

Από τα Νέα της 3/3/2010

ΟΙ ΚΑΠΝΟΙ εμφύλιας σύρραξης στην Ελλάδα ήδη έκαναν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα. Στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, τεχνητής ή μη, ο Νεοέλληνας νεόπλουτος βλέποντας να ηττάται, κυρίως, σε κοινωνικό επίπεδο και να υποχρεούται βιαίως σε πισωγυρίσματα οδυνηρά, αγανακτεί και οπλίζεται να βγει στο... Κολωνάκι.

Η σταδιακή μείωση εσόδων, που επέτρεπαν σε πολλούς να διάγουν βίο επίπλαστο, νομίζοντας πως ξαφνικά, εισπράττοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και καταναλώνοντας χρήμα πλαστικό πανάκριβο, μεταλλάχτηκαν από φουκαράδες σε χρυσοκάνθαρους αστούς, οδηγεί σε κρίσεις πανικού. Γιατί, σου λέει, ο δημόσιος υπάλληλος της Βουλής να μετράει δεκαέξι μισθούς και εγώ του υπουργείου Οικονομικών να μετράω ψαλιδισμένα επιδόματα. Γιατί να γράφουν υπερβολικές αλήθειες για τον κλάδο μας οι δημοσιογράφοι, λένε οι υπάλληλοι της Βουλής. Κλείσε το πάρκινγκ και πέτα στον δρόμο τους εκπροσώπους του Τύπου. Οι «εκατομμυριούχοι» αγρότες μάς φράζουν τις οδούς προς... τα χιονοδρομικά κέντρα; Κάψτε τους! Οι «κακομαθημένοι» τελωνιακοί από πού κι ώς πού ανακάλυψαν αίφνης τη λέξη απεργία; Ντροπή τους! Και από την αντίπερα όχθη οι «άλλοι», οι εσαεί φτωχοί, μεροκαματιάρηδες βλέπουν και επιχαίρουν. Ο ένας υποβλέπει τον άλλον. Ο μετρών απώλειες, μετράει και τα κέρδη του πλησίον του και τον φασκελώνει.

Όχι πως δεν το έκανε πάντα. Το έκανε με φθόνο, κυρίως. Τώρα το πράττει με μίσος και φθόνο μαζί.

Από γενέσεως ελληνικού έθνους, η κυρίαρχη νοοτροπία και στο πιο ελλειμματικό μυαλό του τελευταίου πολίτη αυτής της χώρας ήταν: εγώ είμαι καλύτερος από τους άλλους, η ατυχία μου με κατάντησε «ανέστιο και πένη». Ο πλούσιος «έκανε τα λεφτά κλέβοντας», ποτέ με την αξία του. «Βρήκε λίρες στα βουνά» ή «έφαγε περιουσίες Εβραίων», είναι τα άλλοθι των αποτυχημένων, όταν έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την πρόοδο του γείτονα.

Και η κατάσταση ολοένα ξεφεύγει. Οι πλούσιοι πλουτίζουν καθημερινά. Και οι πτωχοί (τω πνεύματι) μη αναλογιζόμενοι την ένδειά τους και τη μοίρα τους, μιλούν ωσάν τους δύσμοιρους κατοίκους των παραλίων της Μικράς Ασίας, παραμονές της καταστροφής του ΄22. «Μπόρα είναι θα περάσει».

Δεν έβλεπαν, τότε, ή δεν ήθελαν να δουν ότι η μαυρίλα στον ορίζοντα δεν ήταν μπόρα που θα περνούσε, ήταν σκόνη μακελάρηδων που κατέφθαναν!

Δεκαετία και βάλε...

Έχω ξαναγράψει για την λόξα που έχω να ξεπερνώ διαρκώς τα όριά μου. Μια Κυριακή πρωΐ, άντε λίγο ακόμα, άντε λίγο ακόμα, και συμπλήρωσα κάμποσα χιλιόμετρα κολύμπι και αντίστοιχες ώρες παραμονής στην πισίνα. Φεύγοντας, η κοπέλα στην ρεσεψιόν του κολυμβητηρίου μου λέει: τελειώσατε; Μου φάνηκε τόσο ψεύτικη, τυπική και ανούσια η ερώτηση, αφού έφευγα, προφανώς είχα τελειώσει, ώστε δεν μπόρεσα να μην απαντήσω: ε… σχεδόν! Με μια δόση ειρωνίας που μάλλον μόνο εγώ κατάλαβα και λίγο δαγκώθηκα. Μπορεί να απεχθάνομαι τα εικονικά και πλασματικά λόγια και ευχές, αλλά η κοπέλα δεν είχε κάποια κακή πρόθεση. Πριν προφθάσω όμως να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, η κοπέλα με αποτελείωσε. Μου λέει: Καλή Σαρακοστή!

Ακόμα μια έκφραση του κούφιου αέρα που κυκλοφορεί μέσα στην ελληνική κοινωνία. Λόγια, ευχές προτροπές και ερωτήσεις χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο που λέγονται μόνο για να λεχθούν, υποκατάστατα ζωής και σχέσεων που δεν υπάρχουν. Τη ίδια ευχή την άκουσα κάμποσες φορές και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Λέει ο παρουσιαστής στην παρουσιάστρια: Καλή Σαρακοστή και εκείνη ρωτάει, γιατί νηστεύεις; Και εκείνος απαντά, ε καλά, αλλά όχι από τώρα, από βδομάδα… Η αποθέωση του τάχα!

Τάχα δουλεύουμε, τάχα πληρωνόμαστε και όλα παν καλά…

«Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία για 10 - 20 χρόνια θα χρειαστούν χώρες όπως η Ελλά-δα, εκτιμά το ΔΝΤ.» (Σημερινή Καθημερινή)

Πράγματι θα χρειαστούμε 10 με 20 χρόνια για να μάθουμε να εννοούμε αυτό που λέμε, να είμαστε αυτό που λέμε, να κάνουμε αυτό που λέμε. Να μην λέμε Καλή Σαρακοστή χωρίς να ξέρουμε τι πάει να πει η λέξη, ή αν το λέμε να το εννοούμε…

Έχω πράγματι αγριέψει. Κύριε να μην κάνουμε μάθημα! Μου ζήτησαν κάποιοι μαθητές σήμερα το πρωΐ! Μόνο που δεν έβγαλα φωτιές! Δεν βλέπετε τα χάλια κατορθώματα των γονιών σας, δεν βλέπετε που οδηγεί το τάχα; Είστε μαθητές και είμαι καθηγητής, σας αρέσει δεν μ’ αρέσει θα κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ, θα κάνουμε μάθημα! Τα παιδιά κατάλαβαν και …κούρνιαξαν.

Να δούμε τι θα κάνουν οι γονείς τους. Μια λογική εκτίμηση ίσως να είναι ότι θα χρειαστούν 10 με 20 χρόνια να μάθουμε να είμαστε αυτό που είμαστε!

Για ένα πενηντάρη αυτό μοιάζει τρομακτικό…

Περί έρωτος ο λόγος ...και το άκουσμα

Την Παρασκευή το βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Παλλάς και παρακολούθησα την συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι”. Λυπάμαι για αυτό, αλλά και δεν ντρέπομαι να το πω, είμαι εντελώς αδαής περί την ελληνική μουσική σκηνή. Το όνομα Αλεξίου το είχα ακουστά, αλλά πέραν τούτου ουδέν…

Η κρίση, κρίση, αλλά το πανάκριβο Παλλάς δεν είχε ούτε μια θέση αδειανή. Θα μπορούσα να σκεφτώ, όλο αυτό το λούσο είναι τα δανεικά εξ αιτίας των οποίων μπορούν, λέει, οι κατακτητές μας να μας επιβάλουν “μέτρα” χωρίς καν να ρωτήσουν τον Παπανδρέου και τον Παπακωσταντίνου. Δεν το σκέφτηκα όμως γιατί ακριβώς στην ώρα της άρχισε η Χαρούλα την συναυλία και ποικιλοτρόπως,- πάντα ζω σε πολλά επίπεδα-, έπεσα σε έκσταση. Στην αρχή με χάλασε λίγο η μεγαφωνική εγκατάσταση, δεν θέλω να ακούω τραγούδια από μεγάφωνα, αλλά γρήγορα ξεχάστηκα. Ήταν και λίγο …παχουλή! Αλλά ήταν τόσο ζεστή και εκφραστική που το ξεπέρασα και αυτό! Δεν είμαι κριτικός για να κρίνω την εκτέλεση, αλλά στα δικά μου τα αυτιά ήταν εξαίρετη, και η ίδια και η φωνή της αλλά και οι μουσικοί που την συνόδευαν.

Δεν γράφω όμως για όλα αυτά. Για πρώτη φορά έστησα αυτί και παρακολούθησα τους στίχους των τραγουδιών και ήταν για μένα αποκάλυψη. Μιλούσαν για τον έρωτα, αλλά από τόσες πλευρές και τόσο εκφραστικά που το μυαλό μου πήγε να κοιμηθεί και άφησε την αίσθησή μου να προσλαμβάνει την μουσική και τα λόγια με τον πιο απόλυτο τρόπο. Άλλωστε μην ξεχνάτε, έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον έρωτα… Ομολογώ ότι πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Φυσικά δεν θυμάμαι κανένα τραγούδι, είπαμε το μυαλό μου απείχε, αλλά ένα μου φάνηκε απίστευτα εντυπωσιακό, πολύ θα ήθελα να ήξερα πιο είναι για να το ξαναακούσω, αλλά …δεν θυμάμαι τίποτα!

Σε ένα άλλο επίπεδο όμως έβλεπα τους γύρω μου. Μέσα στην τρομοκρατία της κρίσης πλήρωσαν ένα κάρο χρήματα για να ακούσουν για τον έρωτα… Σίγουρα τους κόστισε πιο φτηνά απ’ ότι στον Πάρι και την Τροία η ωραία Ελένη ή στους Αχαιούς η δούλη-ερωμένη του Αχιλλέα, νομίζω Βρισηίδα ή κάπως έτσι. Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι πάσχουν …από έρωτα και όμως τόσο λίγοι τον πετυχαίνουν! Πολύ με απασχόλησε το γιατί, τι στην ευχή πάει στραβά και ο έρωτας σκορπά θάνατο; Έχω σκεφτεί πολλά, αν με ρωτούσατε πέρσι θα έλεγα: φταίει η παιδεία!

Εντάξει φταίει και αυτή, αλλά πιο πολύ φταίει ο ίδιος ο έρωτας, ο έρωτας είναι από την φύση του προβληματικός… (Ουφ, ευτυχώς!)

Ας δώσω και μια συμβουλή. Η παροιμία λέει: ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή. Και εγώ λέω, σύμφωνοι ο βρεγμένος δεν (πρέπει) να φοβάται την βροχή, αλλά ας προσέξει να …μην βραχεί!

Πύρρειος Νίκη

Θα ήθελα να χαρώ, αλλά δεν μπορώ. Οι αγρότες, αφού ταλαιπώρησαν χιλιάδες συμπολίτες τους, και οδήγησαν πολλούς από αυτούς στην καταστροφή, τα μαζεύουν και φεύγουν. Φεύγουν χωρίς να πάρουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Ίσως γιατί οι αρχηγοί τους δεν είχαν (πολιτικό) μυαλό. Μάλλον όμως γιατί κάτι δείχνει να αλλάζει. Το γεγονός ότι οι αγρότες δεν πήραν αυτό που ήθελαν, κατά την γνώμη μου σηματοδοτεί μια πρώτη νίκη της ελληνικής κοινωνίας κατά του κακού εαυτού της. Μια πρώτη νίκη της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος την εσχάτη στιγμή πήρε το παιχνίδι επάνω του. Πιστεύω ότι ήταν μια ιστορική κίνηση με πολλά επίπεδα ανάγνωσης.

Σε ένα πρώτο επίπεδο εμένα μου φαίνεται ότι μετά από πολλά χρόνια ένας πολιτικός αποφασίζει να εκπληρώσει το καθήκον του και να λειτουργήσει ως πολιτικός και όχι ως επικοινωνιολόγος, δημοσκόπος ή ρουσφετοπάροχος. Είδε το αδιέξοδο είδε το παγόβουνο που μας πλησίασε επικίνδυνα και άλλαξε πορεία. Δεν μας άφησε να πέσουμε επάνω του αλλά γύρισε το πηδάλιο. Τη τελευταία στιγμή, μετά από πολλές παλινδρομήσεις και πανάκριβες καθυστερήσεις. Πάλι καλά. Η ατζέντα άλλαξε. Οι αγρότες αναγκάσθηκαν να κάνουν πίσω, οι εφοριακοί απέργησαν για την τιμή των όπλων, μπας και γλυτώσουν κάτι. Το ίδιο θα συμβεί και με τις υπόλοιπες απεργίες, θα είναι μάχες οπισθοφυλακής. Η δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε σήμερα αποδεικνύει ότι το πήραμε απόφαση.

Δεν ξέρω κατά πόσο έγινε αντιληπτό το τι συνέβη. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τα αλλάζουν, δεν μας λένε το πράγμα με το όνομά τους. Ο Παπανδρέου βγήκε και μας είπε: δυστυχώς κύριοι χάσαμε και πρέπει να συνθηκολογήσουμε. Πάλι καλά που δεν συνέχισε να σφυρίζει αδιάφορα, όπως έκαναν κάποιοι από την κυβέρνησή του. Το ενδιαφέρον είναι ότι ελάχιστοι έχουν το θάρρος να πουν από ποιούς χάσαμε. Μα θα πείτε από τους ...κερδοσκόπους. Όχι αγαπητοί δεν χάσαμε από τους κερδοσκόπους αλλά από το σκοτεινό παρελθόν μας. Χάσαμε από ένα σκοτάδι που είναι τόσο παλιό όσο και το παρελθόν μας. Αυτό μας έριξε βορά στα χέρια των “κερδοσκόπων”, όπως ακριβώς στο παρελθόν μας έριξε στα χέρια των Τούρκων. Τώρα, μετά τους Σέρβους, τους Ρώσους, ήρθε και η σειρά μας.

Για χρόνια έλεγα ότι ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων που δεν είδαν, και δεν θα δουν πόλεμο. Και σε αυτό έκανα λάθος. Μπορεί να μην χάνονται ζωές, αλλά το τοπίο είναι τοπίο πολέμου. Και πόλεμος σημαίνει θύματα. Και τα θύματα πάντα ανήκουν στους ασθενέστερους. Μπορεί να μην τους βλέπουμε να κείνται νεκροί στους δρόμους, όμως είναι ανάμεσά μας και γίνονται διαρκώς πολυπληθέστεροι. Περίπου ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας αργά μα σταθερά οδηγούνται στην ανεργία, το περιθώριο, στον αργό θάνατο. Χωρίς ελπίδα…

Θα ήθελα να χαιρόμουν για το γεγονός ότι ο Παπανδρέου μας γλύτωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή, προτίμησε τον έντιμο συμβιβασμό και την μερική παράδοση και έτσι, ας πούμε εγώ και πολλοί σαν εμένα, την γλυτώσαμε. Όμως είναι πολύ αργά για πάρα πολλούς άλλους, τι να πω και για τους ταλαίπωρους τους μετανάστες…

Θα ήθελα να κάνω μια ευχή. Όλοι αυτοί που δραστηριοποιούνται για τα (διαφόρων ει-δών) θύματα σε χώρες μακρινές, ας στρέψουν την ματιά τους στα θύματα του πολέμου που μαίνεται σιωπηλά στην δική μας χώρα και ας κάνουμε κάτι για αυτά.

Η Αμερική ας μας δείξει, και στο θέμα αυτό, τον δρόμο.

Ο κόσμος τόχει τούμπανο!

Είμαι ο υπουργός οικονομικών …του σχολείου μου! Μοιράζω λοιπόν λεφτά. Την  τελευταία φορά ένας συνάδελφός μου, καθώς είδε το χρήματα που θα έπαιρνε, άρχιζε να σκούζει γοερά! Αλίμονο πάλι τα ίδια θα πάρω, πάλι δεν έχει αύξηση και πέρσι δεν πήραμε αύξηση. Και εγώ …ο κακός, για να τον παρηγορήσω του λέω: που να δεις τώρα που θα μας μειώσουν τον μισθό. Έφυγε κουνώντας το κεφάλι.

Και πράγματι οι περισσότεροι από εμάς κρίση ακούμε και κρίση δεν βλέπουμε. Η κρίση του εξωτερικού δεν μας ακούμπησε και πολύ, εμάς τους μισθωτούς, όμως τα ψέματα τελειώνουν. Ο Μάιος έρχεται ταχύς και τότε αγαπητοί μας περιμένει σοκ …και δέος! (Κάθε φορά που με βλέπει μια μαθήτριά μου αναφωνεί: Σοκ και Δέος!). γιατί αντί να δούμε αύξηση στον μισθό μας θα δούμε μείωση, αντί να πάρουμε αναδρομικά αύξηση θα πάρουμε αναδρομική, δραματική μείωση. Τότε θα καταλάβουμε τι θα πει πραγματικά κρίση. Θα διαπιστώσουμε ότι πολλά πράγματα που είναι για εμάς αυτονόητα, το υπόλοιπο σύμπαν θεωρεί ότι δεν είναι… Μερικοί που είναι μέσα στα πράγματα ξέρουν τι μας περιμένει και ξεσηκώνονται εγκαίρως αλλά ανοίγουν τον δρόμο και για εμάς τους υπολοίπους. Και ας μην νομίζουν ότι δεν θα στενάξουν και όλοι οι υπόλοιποι, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και ξενοδόχοι, έμποροι και επιτηδευματίες που ζουν από …τα λεφτά μας.

Ως υπουργός των οικονομικών έχω στενές σχέσεις με το Ελληνικό Υπουργείο των Οικονομικών. Επειδή αντιλαμβάνομαι αρκετά και ο νους μου κατεβάζει, μπορώ να δηλώσω υπευθύνως ότι το υπουργείο μου είναι περιττό. Ο κύριος λόγος ύπαρξής του είναι για να παρέχει εργασία σε 3-4 υπαλλήλους του Ελληνικού Υπουργείων Οικονομικών αλλά και της Παιδείας! Και έτσι καταφέρνουμε για μια δουλειά για την εκτέλεση της οποίας δεν είναι κανένας αναγκαίος, να ασχολούμαστε κάμποσοι όχι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα υπάρχει το κακό και το πολύ κακό σενάριο. Η μία εκδοχή είναι να απλοποιήσουμε την δουλειά και να στείλουμε όσους περισσεύουν είτε σε άλλη θέση είτε στα σπίτια τους. (εννοείτε προνοώντας για αυτούς όσο μας παίρνει…) Αυτό το σενάριο είναι δραματικό, αλλά έχει ελπίδα, είναι κακό αλλά με νόημα. Το άλλο είναι το χειρότερο. Αφήνουμε στην θέση του τον υπουργό οικονομικών του λυκείου Διονύσου και κόβουμε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων (προσέξτε, δεν λέω δημοσίων υπαλλήλων γιατί τα ίδια ισχύουν και στον ιδιωτικό τομέα και οι τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και αυτών που είναι αναγκαίοι και όσων περισσεύουν.

Μεταγγίζουμε δηλαδή στον ασθενή νέο δανεικό αίμα, μια και οι αγορές θα δουν μείωση του ελλείμματος και θα μας δώσουν ρευστό, αλλά η αιμορραγία  θα συνεχίζεται επαυξημένη,( αφού δεν με πληρώνουν γιατί να δουλεύω;) και επέρχεται ο ονομασθείς αργός θάνατος. Φυσικά ούτε αυτό το σενάριο είναι πιθανό γιατί όπως το θέτει η οικονομικός σχολιαστής του BBC Stephanie Flanders “ Greece has put forward such a plan - to cut borrowing from nearly 13% of GDP to just 3% by 2012. But few believe that the Greek population will put up with it. There's a general strike planned early next month.” Και ένας αναγνώστης της σχολιάζει “I also loved the comment that the Greek population will not accept the necessary cuts. Sorry but the rest of the world does not owe then a living. They have two choices, accept it now or accept a worse version later. If I were a Greek businessman I would have moved my assets out the country years ago.”

http://www.bbc.co.uk/blogs/thereporters/stephanieflanders/2010/01/greeks_denying_gifts.html

Κοινώς μας πήρανε χαμπάρι, αλλά εμείς ακόμα δεν το καταλάβαμε…

Συγνώμη, κ. Ζηνά, δεν έχω αντίρρηση να τα ρίχνεις όλα στον Ανδρέα, εμένα με ενδιαφέρει το τι γίνεται τώρα! Και το τώρα δεν το γέννησε ο Παπανδρέου!

Πεδίον δόξης λαμπρόν

Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά …τα θρησκευτικά δεν μπορούν να μας σώσουν! Είναι πολύ πολύ αργά! Το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, το έλεγε ένας νέος αγρότης: Θα μείνουμε στα μπλόκα μέχρις ότου να πάρουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας! Διαβάζω ότι οι εφοριακοί ετοιμάζονται για λευκή απεργία, (δεν θα μαζεύουν τους φόρους) οι εκπαιδευτικοί ετοιμάζονται για απεργίες και νομίζω ότι έπεται η συνέχεια. Κάθε κάστα της ελληνικής κοινωνίας που μπορεί και κρατάει πιστόλι, το βάζει στο κεφάλι μιας άλλης ομάδας, αν όχι στο κεφάλι όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων και λέει ή μου δίνετε ότι θέλω ή τραβώ την σκανδάλη. Και η πείρα λέει ότι θα την τραβήξει όσες φορές χρειάζεται για να πάρει ότι “έχει στο μυαλό της!”

Από τότε που θυμάμαι έχω περάσει από πάμπολλες λιτότητες, έχω ακούσει για αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, κάθε νέα κυβέρνηση αυτές επαγγέλλεται και σήμερα πάλι μια από τα ίδια… Μόνο που τώρα υπάρχει κάτι νέο, κάτι που δεν το θυμάμαι άλλη φορά, αυτά τα περίφημα spreads. Πρώτη φορά θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι ότι για να δανειστούμε έτσι ώστε να πάρουν όλοι αυτό που έχουν στον νου τους, πρέπει να πληρώσουμε τοκογλυφικά επιτόκια και επειδή πολλοί έχουν πολλά στο νου τους, χρειαζόμαστε πολλά δανεικά και πλέον οι τόκοι είναι δυσβάστακτοι.

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε αγαπητοί μου …συμπολίτες, αλλά βρισκόμαστε υπό …κατοχή! Δεν μας το έχουν πει ακόμα επισήμως, ποια κυβέρνηση (ελληνική) θα μπορούσε να το πει ευθέως, αλλά πλέον είναι πολύ αργά. Και στην κατοχή οι κατοχικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για το …μέλλον του τόπου, αλλά για την απομύζηση του τόπου. Θα μας μειώσουν το βιωτικό επίπεδο, χωρίς όμως να νοιάζονται αν μετά από λίγα χρόνια θα πρέπει να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Αυτοί θέλουν …αυτό που έχουν στο μυαλό τους, και είναι οι μόνοι βέβαιοι ότι θα το πάρουν.

Περπατώντας στην Αγίου Ιωάννου, τον κεντρικό δρόμο της Αγίας Παρασκευής, βλέπω όλο και περισσότερα μαγαζιά ανοίκιαστα. Πριν τρία χρόνια δεν υπήρχε κανένα. Και σκέπτομαι, και πάλι υπάρχουν υπερβολικά πολλά μαγαζιά… Πως είναι δυνατόν να είναι κερδοφόρα; Υπάρχουν υπερβολικά πολλές μικρές επιχειρήσεις, όσο και υπερβολικά πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και υπερβολικά πολλές ασύμφορες γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις. Υπερβολικά πολλοί συμπολίτες μας πρέπει να κάνουν άλλη δουλειά από αυτήν που κάνουν. Επί δεκαετίες βγαίνουν κυβερνήσεις υποσχόμενες διαρθρωτικές αλλαγές και τέτοιες είναι οι αλλαγές στον τρόπο απασχόλησης των ανθρώπων, αλλά στο τέλος πάντα τις μεταθέτουν στις περίφημες ελληνικές καλένδες. (βλέπετε έχουμε παράδοση στο σπορ).

Άκουγα τον εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ κ. Παπουτσή ότι πρέπει να μην μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες για να κινηθεί η αγορά. Πολύ σωστά. Σε μια άλλη χώρα όμως. Στην κατεχόμενη όμως Ελλάδα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν νομίζω ότι θα μας αφήσουν να συνεχίσουμε να χρεωνόμαστε ώστε όλοι να πάρουμε ότι έχουμε στο μυαλό μας! Γιατί κάναμε ένα τραγικό λάθος: το παίξαμε ευρωπαίοι. Το τραγικό λάθος είναι το γεγονός ότι δεν θελήσαμε να γίνουμε ευρωπαίοι, αλλά να το παίξουμε ευρωπαίοι κοροϊδεύοντας τους ευρωπαίους.

Ωραία, όλα δείχνουν ότι είμαστε λίγο πριν κηρύξουμε και επισήμως την χρεοκοπία. Το ερώτημα είναι θα μπορέσουμε άραγε να δούμε τι πράγματι έφταιξε ώστε να έχουμε ένα νέο ξεκίνημα; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!

2012

Τελικά τον βρήκα τον ένοχο. (Φυσικά τον είχαν βρει άλλοι πολύ πριν από εμένα). Τον ένοχο για την ξεφτίλα που υφιστάμεθα αυτούς τους τελευταίους μήνες. Τι δα, μήπως τώρα γίναμε χειρότεροι, δεν νομίζω, μάλλον δε, νομίζω ότι είμαστε καλύτεροι από πριν, δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό. Για όλα φταίει ο Καραμανλής, ο παλιός, αυτός που μας έβαλε στην ΕΕ. Οι δύο νεώτεροι, Καραμανλής και Παπανδρέου, απλά ατύχησαν και έγινα πρωθυπουργοί σε λάθος ώρα και πληρώνουν το λάθος του παππού. Και το λάθος του παππού ήταν ακριβώς ότι μας έβαλε στην ΕΕ με την ελπίδα να μάθουμε …να κολυμπάμε, αλλά δεν φρόντισε αρκετά ώστε να μάθουμε και τώρα εμείς πνιγόμαστε και οι άλλοι κάθονται από μακριά και μας σχολιάζουν!

Μπορώ να βεβαιώσω ότι σε όλα αυτά τα χρόνια είχα διαβάσει άρθρα που προλέγαν το κακό, αλλά δεν τα είχα δώσει (προφανώς όχι μόνο εγώ) σημασία. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους δασμούς και την υποτίμηση του νομίσματος, σαν πετσέτα για να κρύψουμε την γύμνια μας, τώρα είμαστε πάνω σε ένα τραπέζι και μας βλέπουν όλοι, μόνο που …μας έπεσε η πετσέτα! Και τώρα λέει θα μας παρακολουθούν από κοντά την κάθε μας κίνηση! Τι ντροπή!

Το πρόβλημα είναι ότι αλλιώς βλέπουν την γύμνια μας οι ευρωπαίοι και άλλη είναι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που γνωρίζουμε όλοι εμείς οι υπερήφανοι Έλληνες. Για τους ξένους η λύση είναι απλή, αφού δεν μπορείτε να βάλετε δασμούς και να υποτιμήσετε το νόμισμα μια επιλογή έχετε να μειώσετε τους μισθούς και να αυξήσετε τους φόρους.

Δεν το παίζω οικονομολόγος, αλλά μια γνώση περί τα οικονομικά έχω, και κυρίως έχω άμεση και έμμεση πληροφόρηση και γνωρίζω τι παίζεται στον τόπο μας, όπως το γνωρίζετε και (σχεδόν) όλοι σας. Και η κοινή λογική λέει ότι μια τέτοια συνταγή θα είναι καταστροφική. Δεν είμαι προφήτης αλλά γνωρίζω ότι στο τέλος αυτήν την συνταγή θα ακολουθήσει και ο Παπανδρέου και θα φύγει κακήν κακώς, και γρηγορότερα από τον Καραμανλή… Και τι ατυχία, πραγματικά ο Παπανδρέου μου είναι ο πλέον συμπαθής πολιτικός!

Η συνταγή θα ήταν αποτελεσματική αν η αιτία των ελλειμμάτων ήταν οι μεγάλοι μισθοί. Μια απλή σύγκριση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς φανερώνει ότι δεν είναι μεγάλοι οι μισθοί, ούτε στον ιδιωτικό ούτε στον δημόσιο τομέα. Ας μείνουμε στον δημόσιο τομέα. Γιατί λοιπόν το κράτος ξοδεύει αναλογικά μεγαλύτερα ποσά για τους δημόσιους υπαλλήλους; Όλοι ξέρουμε την απάντηση: γιατί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθοι υπάλληλοι. Αυτοί είναι που παράγουν τα ελλείμματα. (Μην κοροϊδεύτε τους εαυτούς σας λέγοντας ότι ειδικά στην δική σας κάστα δεν ισχύει αυτό, Δεν εξαιρείται κανένας τομέας και η παρουσία η δική μου και η δική σας, που είμαστε εκεί που είμαστε χωρίς να υπάρχει κανένας μηχανισμός ελέγχου για το αν όντως είναι αναγκαία η παρουσία μας, είναι που παράγει τα ελλείμματα!)

Στο πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει παρά μία λύση: απόλυση όσων περισσεύουν!  Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί ούτε σε σενάρια επιστημονικής ή θρησκευτικής φαντασίας. Αν και θα μπορούσα να σκεφτώ ένα σενάριο θρησκευτικής φαντασίας όπου επεμβαίνει ο Θεός και …μας αραιώνει όσο χρειάζεται, στο στυλ της Ινδονησίας ή της Αϊτής που κάποιοι ευλαβείς θεωρούν ότι οι εν λόγω καταστροφές είναι …θεία πρόνοια.

Υπάρχει πολιτικός που είναι σε θέση έστω να θέσει το πρόβλημα; Όχι, όλοι, όσον αφορά τα ψέματα που μας λένε είναι ίδιοι. Θα μας μειώσουν λοιπόν τους μισθούς, θα αυξήσουν τους φόρους, θα πετύχουν τους στόχους για λίγο, εμείς θα δυσφορήσουμε, θα στείλουμε τον Παπανδρέου σπίτι του, πιο γρήγορα από τον Καραμανλή, αυτός το διασκέδασε πέντε χρόνια, πήρε πτυχίο και η γυναίκα του, τα ελλείμματα θα συνεχίσουν να αυξάνονται και τότε…

Η προφητεία μου σταματά έως εδώ σαν τις χρονολογίες των Μάγια και λέω …ένα 2012 θα μας σώσει!

Αν παρ’ ελπίδα δεν μας σώσει, τότε έχω να σας εξηγήσω ότι η μόνη μας ελπίδα είναι …να καταργηθούν τα θρησκευτικά! Αν λοιπόν είναι να σωθεί η πατρίς, από αύριο είμαι πρόθυμος να ψάχνω για δουλειά!