Στο σχολείο ένας μαθητής μου έχει κλέψει την καρδιά! Αν όμως κάποιος μπορούσε να με παρατηρήσει εν δράσει, ποτέ δεν θα μπορούσε να καταλάβει για ποιον μιλώ. Πρόκειται για ένα αμίλητο και ήσυχο αγόρι, για μένα υπερβολικά ήσυχος. Έχω το κακό να αγαπώ τα ανήσυχα παιδιά και γι’ αυτόν είχα κάποια ανησυχία. Φέτος βελτίωσε δραματικά τις επιδόσεις του, αλλά κυρίως όταν ανοίγει το στόμα του λέει κάτι που είναι και άσχετο με το τι γίνεται στην τάξη, αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερα δυνατό, με βγάζει νοκ άουτ!
Πριν λίγες μέρες είχε τελειώσει η εξέταση, παραδώσαν τα γραπτά και μείνανε 4-5 παιδιά και συζητούσαμε για τα θέματα. Τότε ξαφνικά, ο μέχρι στιγμής σιωπηλός μου λέει: Συγνώμη κύριε, να ρωτήσω κάτι άσχετο; Βέβαια του λέω. Θα το δείτε το ντιμπέητ; Όχι του απάντησα, αλλά το μπάσκετ μετά θα το δω! Λέγοντας αυτά αισθάνθηκα αφόρητη αγανάκτηση αλλά και κακία.
Είμαι από τους πολίτες που δίνουν την νίκη στις εκλογές. Από τους ψηφοφόρους που δεν έχουν πρόβλημα να ψηφίσουν είτε το ένα είτε το άλλο κόμμα ανάλογα με το ποιο θα με εμπνεύσει. Τώρα είμαι εξαγριωμένος και με τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω το γιατί. Αυτό το ντιμπέητ είναι η δημόσια ομολογία της αποτυχίας της πολιτικής, όχι απλά της πολιτικής αλλά της πολιτικής κουλτούρας του τόπου μας. Έχουν λεχθεί πολλά γι’ αυτό. Εγώ όμως θα πάω λίγο παραπέρα.
Η κουλτούρα αυτή είναι η κουλτούρα των ανθρώπων που έχουν τις απαντήσεις, τις μοναδικές απαντήσεις που είναι (αυτονόητα) σωστές. Οι αλήθειες δεν διαλέγονται, μάχονται μόνο για να επιβληθούν στις άλλες.
Στην πολιτική και στην Εκκλησία διασώζονται τα πλέον αναχρονιστικά, σκοτεινά στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας, αυτό της μεταφυσικής πίστης στην κατοχή της αλήθειας, ο εξοβελισμός του ορθού λόγου, η αδυναμία διαλόγου, η άκρατη εκμετάλλευση του ψυχισμού των ανθρώπων, το ανορθολογικό βίωμα… Απορεί κανείς που οι πολιτικοί τα έχουν πλακάκια με την Εκκλησία;
Τι ειρωνεία! Και να σκεφτεί κανείς ότι στο πιο πετυχημένο κομμάτι της ορθόδοξης παράδοσης, αυτό της άσκησης, μεγίστη των αρετών λογίζεται η διάκριση, δηλαδή ο αναστοχασμός πάνω στο βίωμα και στις διαδρομές που κανείς ακολουθεί, με βάση συγκεκριμένα κριτήρια που ανέπτυξε η παράδοση αυτή, με πλήρη δηλαδή ενεργοποίηση του λογιστικού της ψυχής…
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο εκκλησιαστικός χώρος την πρόκληση που συνιστά το Σοκ και Δέος είναι τόσο όμοιος με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί τα προβλήματά μας, με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση των ημερών…
Είχα πει θα ψηφίσω λευκό, αλλά είπα όχι θα ψηφίσω ένα άλλο μικρό κόμμα. Επέλεξα την Δράση (http://www.drassi.gr/) γιατί οι άνθρωποι που υπάρχουν εκεί εκφράζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ιδέες που πιστεύω ότι χρειάζεται η Ελλάδα για να προχωρήσει στο μέλλον.
Μια τέτοια επιλογή ενέχει πάντα και εντελώς υποκειμενικά στοιχεία. Δεν μπορώ να ξεχάσω την χαρά που ένοιωσα, κάποιο μεσημέρι κολλημένος στο φανάρι της περιφερειακής της Θεσσαλονίκης με την εθνική Θεσσαλονίκης Κατερίνης, στο Καλοχώρι, όταν άκουγα στο ραδιόφωνο τον κ. Μάνο να αναγγέλλει το γεγονός ότι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα έπεσε κάτω από το 10%. Ήταν νομίζω το 1990. Οι νέοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι να ζεις με πληθωρισμό 25%, οι παλιοί όμως ξέρουν…
