
Για τον Χριστό μας μιλά η χριστιανική Εκκλησία. Κήρυττε γι’ Αυτόν επί αιώνες. Δεν έλεγε όμως ότι πιστέψτε στον Χριστό, είναι ένας ωφέλιμος μύθος, ένα χρήσιμο σύμβολο που γεμίζει με αισιοδοξία την ζωή των ανθρώπων. Δεν τον πρότεινε ως την πηγή ωραίων και υψηλών βιωμάτων, ως καθάρσιο των ψυχικών αδιεξόδων, η ως μια πηγή ηθικής έμπνευσης και πρότυπο για την ζωή μας. Οι μάρτυρες δεν μαρτύρησαν για όλα αυτά και οι ιεραπόστολοι δεν έλεγαν στους ειδωλολάτρες, ελάτε σε εμάς, σας προσφέρουμε υψηλότερης ποιότητας βιώματα. Όχι επί αιώνες η Εκκλησία έλεγε άλλα. Έλεγε ότι ο Χριστός είναι η μόνη Αλήθεια, η μόνη οδός σωτηρίας, μόνο όποιος πιστέψει σε αυτόν σώζεται και όποιος δεν πιστέψει χάνεται στην κόλαση. Σταδιακά δε περιέγραψε και το τι είναι ο Χριστός και ποια η οδός της σωτηρίας με μεγάλη ακρίβεια. Ο εκκλησιαστικός και ευαγγελικός λόγος ήταν μαχαίρι κοφτερό που έκοβε στα δύο τον κόσμο και την ζωή. Από δεξιά η σωτηρία και από αριστερά η απώλεια. Αλλοίμονο σε αυτόν που δεν πίστευε και ζούσε με απόλυτη ακρίβεια…
Αυτός ο Χριστός έχει πάψει να υπάρχει. Μάλλον υπάρχει μόνο για αυτούς που οι άλλοι χριστιανοί ονομάζουν ακραίους ή γραφικούς. Δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει τα τελευταία πολλά χρόνια, από κοντά κάποιον τέτοιο (ακραίο ή γραφικό) χριστιανό. Η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών πιστεύουν σε ένα Χριστό δικής τους κοπής. Σε ένα Χριστό είδωλο, ένα βίωμα, ένα σύμβολο, μια ηθική αξία.
Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό. Μπορεί απεναντίας και να είναι καλό.
Είναι όμως απαραίτητο να πιστεύουμε σε είδωλα; Και αν είναι απαραίτητο, δεν μπορούμε άραγε να δεχτούμε ότι τα είδωλα είναι …είδωλα;
Για φανταστείτε να αποδεχτείτε ότι το είδωλο που πιστεύετε είναι …είδωλο. Πόσο πιο θετικά, δημιουργικά μπορεί να λειτουργήσει μέσα στον ζωή σας! Χωρίς τις ενοχές που παράγει η οντολογικοποίηση της πίστης!
Στ’ αλήθεια πιστεύετε ότι είμαστε, (Εμείς οι Έλληνες) άνθρωποι ανώτερης τάξης από τους απανταχού της γης ειδωλολάτρες;