Και τώρα τι;

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι έχουν αποφανθεί: Ότι αρχίζει, τελειώνει! Και όλοι μας ξέρουμε ότι είναι όμορφο αργεί να αρχίσει και γρήγορα τελειώνει! Και εγώ έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να γνωρίζει εκ του ασφαλούς ότι όσο και να αργήσει θα έρθει, και όσο να το επιμηκύνω, …θα τελειώσει!

Λοιπόν το καλοκαίρι ήρθε κι ας άργησε και έφυγε σαν μια γρήγορη παρένθεση, πολύ όμορφη αλλά και με έντονα αντιστικτικό χαρακτήρα σε σχέση με την πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά πέρασα το καλύτερο καλοκαίρι μου το οποίο όμως σκιάστηκε από την έντονη βίωση αυτού που έχω ήδη περιγράψει αρκετές φορές. Βαδίζουμε απτόητοι προς μια καταστροφή και όλοι όσοι προσπαθούν να την αποτρέψουν αφήνουν ανέγγιχτες τις αιτίες οι οποίες μας οδηγούν σε αυτήν.

Κοιτώ γύρω μου και βλέπω μια χώρα πλούσια που όμως χρεοκοπεί. Όλοι ψυχανεμιζόμαστε για το τι θα ακολουθήσει τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Οι επαγγελματίες της επανάστασης θα προσπαθήσουν να …χαρούν και να μας κινητοποιήσουν, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουν γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο. Μόνο που έχω βάσιμες αμφιβολίες για το αν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που δεν πάει άλλο.

Οι διακοπές μου άφησαν μια πολύ πικρή γεύση. Η Ελλάδα είναι ένας πολύ όμορφος τόπος, ποτέ δεν το ένιωσα αυτό τόσο καθαρά όσο αυτό το καλοκαίρι. Πλην όμως ποτέ δεν ένιωσα τόσο καθαρά όσο αυτό το καλοκαίρι ότι αυτός ο τόπος κατοικείται από ανθρώπους εθισμένους αθεράπευτα με το ψέμα… Το ψέμα μας κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις εκφάνσεις μας, και είμαστε εθισμένοι έτσι που το αποδεχόμαστε ως κάτι το αναπόφευκτο. Βέβαια όλοι έχουμε μια πρόχειρη δικαιολογία για τα ψέματά μας…

Ο καθένας ας οπλισθεί με πολύ ειλικρίνεια και ας ψάξει καλά τον εαυτό του και θα εκπλαγεί με το πόσο πολύ ζει μέσα στο ψέμα. Δεν είναι μόνο ο ψευδής λόγος, αυτόν ίσως οι περισσότεροι τον αποφεύγουμε, είναι οι ψευδείς παραδοχές, οι ψευδείς υποσχέσεις, οι ψευδείς εικόνες που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, οι ψευδείς δηλώσεις μας για το τι κάνουμε και ποιοι είμαστε, οι ψευδείς δικαιολογίες με τις οποίες δικαιολογούμε τα ψέματά μας…

Και μέσα σε όλα τα …κρυφά ψέματα υπάρχουν άφθονα φανερά που λέμε στην δουλειά μας, στην υπηρεσία μας, στην εφορία, στο κράτος, στην κοινωνία και εν τέλει στον εαυτό μας.

Και τα ψέματα τελειώνουν. Στην περίοδο που ξεκινάει σε λίγες μέρες πρέπει να ζήσουμε με την αλήθεια. Αλλιώς δεν πρόκειται να γλυτώσουμε την περιδίνηση που οδηγεί στην οικονομική καταστροφή. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια ψεύτικη ή πλασματική οικονομική ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να έχουμε… Ή θα αληθεύσουμε ή θα χρεοκοπήσουμε.

Πως είναι δυνατόν να γίνει μια τέτοια επανάσταση όταν το ψέμα είναι εγγεγραμμένο στο πολιτιστικό μας DNA εδώ και αιώνες; Δεν είναι δουλειά οικονομολόγων, το ελληνικό πρόβλημα δεν μπορούν να λύσουν οι οικονομολόγοι, είναι δουλειά διανοουμένων. Πρέπει όσοι μπορούν να αναζητήσουν τις αιτίες που μας καθιστούν πρωταθλητές σε κάθε είδους απάτες, που καθιστούν όλους εμάς, μηδενός εξαιρουμένου, δεκτικούς της απάτης. Αρκεί βέβαια να χώνουμε και εμείς το δάκτυλό μας στο μέλι…

Τις πάμπολλες φορές που νέοι άνθρωποι μου πούλησαν το ψέμα, φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ: Σίγουρα πέρασαν και γαλουχήθηκαν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Πώς να μην έχω τρομερό άγχος τώρα που ξεκινά η νέα χρονιά… Τα ίδια θα κάνω, ότι και πέρσι; Θα μιλάω για ένα Θεό της αγάπης, πιθανόν το μέγιστο των ψεμάτων, και θα μοιράζω εικοσάρια; Ο Θεός να βάλει το χέρι του….

Καλό Καλοκαίρι

Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω …διακοπές. Δεν βοηθά η οικονομική συγκυρία, αλλά δεν αλλάζω απόφαση. Ανάμεσα στα άλλα θα κάνω διακοπές και από το μπλογκ. Θα επανέλθω τον Σεπτέμβριο.


Τις τελευταίες μέρες όμως κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω και να μιλώ, ακόμα και αν δεν κάνω διακοπές.

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να διαλύεται. Ότι ξέραμε έπαψε να υπάρχει. Η Ελλάδα που ήξερα δεν είναι πια εδώ. Έπεσαν άπειρες μάσκες. Όλοι αποδεικνύονται λίγοι…

Η πείρα με έχει διδάξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή είναι χρυσός.

Όλα διαλύονται, αλλά εμείς θα είμαστε και αύριο εδώ! Τι μας περιμένει; Τι πρέπει να κά-νουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Κι’ αν δεν το κάνουμε;

Ένα πράγμα μόνο ξέρω. Το έργο αυτό παίζεται συχνά πυκνά στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Και η ζωή συνεχίζεται…

Καλό καλοκαίρι και ραντεβού τον Σεπτέμβριο!

Η μαγεία της Παναγίας

Επισκέφτηκα, ως συνοδός, την Εκκλησία της Παναγίας Γρηγορούσας στην Πλάκα. Εκεί υπάρχει μια εικόνα της Παναγίας και με πληροφόρησαν ότι την ζωγράφισε ο απόστολος Λουκάς. Βέβαια γνωρίζω ότι ο απόστολος Λουκάς δεν ζωγράφισε καμιά εικόνα, οι εικόνες εμφανίσθηκαν αιώνες μετά τον θάνατό του, το ίδιο πολύ μεταγενέστερη είναι και η τιμή της Παναγίας, η οποία για αιώνες ήταν εντελώς περιθωριοποιημένη στα πλαίσια της χριστιανικής Εκκλησίας.

Η Εκκλησία εξωτερικά δεν μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, μάλλον είναι αρκετά καινούργια και μπήκα αρκετά βαριεστημένα μέσα. Είδα τα κεριά που άναβε ο κόσμος και θυμήθηκα μια ανάλογη εικόνα στην Ισπανία με μια διαφορά. Εκεί μπορούσε κανείς να είναι βέβαιος ότι το κερί που άναβε θα έκαιγε μέχρι τέλους, εδώ μπορούσε να είναι βέβαιος ότι το κερί θα έσβηνε αμέσως μόλις θα το αφήσει εκεί…

Εν πάση περιπτώσει μπήκα μέσα στον ναό και αμέσως αισθάνθηκα διαφορά. Έψαξα να βρω την εικόνα και τελικά την είδα, δηλαδή για την ακρίβεια δεν είδα τίποτα πέρα από την ασημένια κορνίζα, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν δεν την είδα όμως την αισθάνθηκα έντονα. Η εικόνα εξέπεμπε μια έντονη, τρόπον τινά, ακτινοβολία. Κάθισα μερικά μέτρα μακριά και αφέθηκα να την αισθάνομαι και να την απολαμβάνω…

Παρακολούθησα για λίγο τους ανθρώπους που ερχόντουσαν εκεί. Ο καθένας …με την τρέλα του, αλλά όλοι περνούσαν από την εικόνα. Έχω την αίσθηση ότι ελάχιστοι, μάλλον κανένας δεν καταλαβαίνει το γιατί.

Θα μου πείτε, βλακείες, υπερβολές, προλήψεις ή ότι άλλο. Ακόμα και οι φίλοι που δηλώ-νουν ορθόδοξοι πιστοί, δεν πιστεύουν ότι έχει κάτι η εικόνα και θα φλυαρίσουν για …το πρωτότυπο. Βέβαια δεν θα μπορούν να εξηγήσουν γιατί τέλος πάντων δεν είναι όλες οι εικόνες το ίδιο, γιατί πρέπει να τρέχουμε στην Τήνο ή στην Σουμελά.

Ο χριστιανισμός απομάγευσε τον κόσμο και ο διαφωτισμός αποχριστιανοποίησε την κοινωνία μας, τόσο ριζικά που ακόμα και οι χριστιανοί αισθάνονται υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις επιταγές του. Και όμως η μαγεία του κόσμου αντιστέκεται και ξεπροβάλει μέσα από εικόνες, από λείψανα και ιερούς τόπους, μαγικά σύμβολα και ιερές τελετές.

Χριστιανισμός και διαφωτισμός, ένα κοκτέιλ που έχει μια πολύ σκοτεινή πτυχή. Την ισοπέδωση της ύπαρξης, την εξαφάνιση ότι δεν ανταποκρίνεται είτε στις διαφωτιστικές είτε στις χριστιανικές επιταγές. Οι δυτικοί άνθρωποι, παιδιά αυτού του κοκτέιλ είμαστε στερημένοι από πολλές δυνατότητες του κόσμου και του εαυτού μας.

Έχω την εντύπωση ότι στις αυθεντικά δυτικές χώρες αυτήν την έλλειψη την αναπληρώνουν άλλα στοιχεία, ίσως κατά κύριο λόγο η δημιουργικότητα και η εργασία. Εδώ μάλλον αδυνατούμε να καταλάβουμε τι τρέχει. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εκκλησία περιφρονεί βαθιά τις τελετουργίες της! Κάνει ότι μπορεί για να τις κάνει πιο …ξενέρωτες! Και όμως την δύναμή της την αντλεί κατά κύριο λόγο από αυτές.

Και σαν κοινωνία μας είναι αδιανόητο το ότι εξαρτόμαστε από την θεολογία, παίρνουμε μαχαίρι και κόβουμε τις ρίζες μας και μετά απορούμε: τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε;

Αν ρωτάτε εμένα θα σας πω ότι πιστεύω ότι αυτή η εικόνα, όπως και όλες οι άλλες θαυματουργές, δεν έχουν πολλά κοινά με τις …κοινές εικόνες, αλλά κανένα κοινό με το (ιστορικό) πρόσωπο που συμβολίζουν.

Μια άλλη ορθόδοξη χώρα

Διαβάζω ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ θα βραβεύσει τον στρατιώτη που σκότωσε τους τούρκους ακτιβιστές (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4578256) και δεν μπορώ να μην σκεφτώ. Το Ισραήλ εδώ και δεκαετίες ακολουθεί τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, αυτόν της πλήρους περιφρόνησης του άλλου, ακόμα και αν αυτός είναι αγκάθι στο πλευρό του. Και περιφρονεί όχι μόνο τον παλαιστίνιο άλλο, αλλά και τον αμερικάνο και τον ευρωπαίο, τον κάθε άλλο…

Το Ισραήλ είναι μια δημοκρατική χώρα και αυτήν την στάση δεν την συμμερίζονται όλοι οι πολίτες του, γι’ αυτό και υπάρχει αντίδραση, υπάρχει και αυτοκριτική δυτικού τύπου, σαν εκείνη την ταινία κινουμένων σχεδίων, Μπαζίρ. Την εξουσία όμως την έχει το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που είναι ορθόδοξο. Στην αγγλοσαξονική γραμματεία η λέξη Orthodox είναι πιθανότερο να αναφέρεται σε ένα εβραίο ορθόδοξο παρά σε ένα δικό μας ορθόδοξο.

Και αναθυμάμαι την πηγή της ορθοδοξίας που δεν είναι άλλη από τον εβραϊκό μονοθεϊσμό. Η σύγχρονη εβραϊκή πολιτική δεν είναι παρά η φυσική προέκταση της αγιογραφικής πολιτικής της κατοχής της μιας αλήθειας και της κατοχής του ενός και μοναδικού Θεού… Όσο θυμάμαι τις διάφορες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του Ισραήλ δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην ορθοδοξία του…

Δεν μπορώ και να μην κάνω αναπόφευκτους συσχετισμούς με την δική μας ορθοδοξία, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι είμαστε το αμέσως πλέον ορθόδοξο κράτος με την πλέον ορθόδοξη πολιτική: Το κράτος δίχως όνομα, η υφαλοκρηπίδα η μοναδική διαφορά με την Τουρκία, η ενιαία ελληνική Κύπρος…

Υπάρχει όμως μια χαώδης διαφορά. Το Ισραήλ ασκεί πράγματι μια ορθόδοξη πολιτική που την πληρώνει με (σχετικά λίγο) δικό του αίμα, και άφθονο αραβικό. Εμείς ασκούμε φαντασιακή ορθόδοξη πολιτική που την πληρώνουμε με καύση ευρώ στον αέρα κατά την διάρκεια εικονικών αερομαχιών και με αίμα ευτυχώς λίγων άτυχων πιλότων. Κυρίως όμως με δαπάνες της όποιας αξιοπιστίας, σοβαρότητας και επιρροής μπορούμε να διαθέσουμε. Το Ισραήλ κοιτά στα μάτια τους εχθρούς του, εμείς κλείνουμε τα μάτια και παριστάνουμε πως δεν υπάρχουν… Αρκεί να μην αμφισβητηθεί η ορθοδοξία μας.

Είναι εντελώς φυσικό ότι οι δικοί μας ορθόδοξοι φαντασιώνονται ότι εβραίοι ξυπνούν και κοιμούνται με την μέριμνα με ποιο τρόπο θα εξολοθρεύσουν, εμάς τους ορθόδοξους αντίζηλούς τους!

Είναι αξιοθρήνητο το θέαμα που παρουσιάζουμε αυτόν τον καιρό. Καθώς καταρρέει η ορθοδοξία μας, η μοναδική αλήθεια, το αυτονομημένο συμφέρον της κάθε φράξιας της ελληνικής κοινωνίας, όλοι προσπαθούμε παραζαλισμένοι να καταλάβουμε τι είναι αυτό που συμβαίνει.

Και έχω την αίσθηση ότι κανείς δεν πολυκαταλαβαίνει τι τρέχει γύρω μας.

Εννοείται ότι και εγώ δεν καταλαβαίνω: Τι γίνεται όταν καταρρέει μια ορθοδοξία και δεν υπάρχει δυνατότητα ή χρόνος για μεταρρύθμιση; Γιατί αυτό και μόνο αυτό είναι το πρό-βλημά μας. Λοιπόν η ιστορία έχει αναθέσει σε εμάς να …το ανακαλύψουμε!

Μαντέλης και Μαντέληδες

Κυριακή πρωί στον Υμμηττό με το ποδήλατο. Ο δρόμος άσφαλτος με ελάχιστη κυκλοφορία από αυτοκίνητα αλλά πολλοί πεζοί και ποδήλατα. Δύο νεαροί περπατούν στην μέση του δρόμου ουσιαστικά καταλαμβάνοντάς τον ολόκληρο. Τους βλέπω και περιμένω να πάνε είτε δεξιά είτε αριστερά. Αυτοί όμως παραμένουν ακλόνητοι στο μέσο. Ε, αφού δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, και πάω να περάσω από δεξιά. Τότε έρχεται φαεινή ιδέα στον ένα να έρθει και αυτός δεξιά και παραλίγο το ατύχημα…

Σκεπτόμουν, αυτοί οι άνθρωποι είναι ληστές, το ίδιο ληστές, μάλλον χειρότεροι από τον Μαντέλη. Ο δρόμος είναι μια δημόσια περιουσία, ένα δημόσιο αγαθό φτιαγμένο έτσι που να μπορούν να τον χρησιμοποιούν με ασφάλεια πολλοί χρήστες. Οι δύο τους, με την αδιαφορία, την ασχετοσύνη, την κακία ή ότι άλλο θέλετε, τον οικειοποιούνται σαν να είναι κατάδικός τους. Και βέβαια παραλίγο με την αμέλιά τους να με στείλουν νοσοκομείο. Πόσοι από εμάς άραγε όταν παρκάρουμε αδιαφορώντας αν αφήνουμε χώρο για κάποιον άλλο, όταν οδηγούμε αδιαφορώντας αν εμποδίζουμε την ομαλή ροή της κυκλοφορίας, όταν δίνουμε αμελώς λανθασμένες πληροφορίες, όταν με την φασαρία που προκαλούμε εμποδίζουμε την ξεκούραση ή την εργασία των άλλων, πόσοι από εμάς συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μικροί Μαντέληδες; Ότι ληστεύουμε το δημόσιο, είτε χώρο, είτε χρόνο είτε χρήμα;

Θα μου πείτε δεν είναι το ίδιο. Και όμως είναι το ίδιο και χειρότερο. Μικρό τμήμα του δημοσίου συμφέροντος διαχειριζόμαστε και προφανώς μικρή ληστεία κάνουμε. Αν μας έδιναν περισσότερο θα κλέβαμε περισσότερο… Την αναισθησία του ότι όλα μας ανήκουν, εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν την έχουμε βαθιά ριζωμένη μέσα μας, όπως το αποδεικνύει η καθημερινότητά μας. Και το χειρότερο πιο είναι; Τουλάχιστον ο Μαντέλης έγινε πλουσιότερος, εμείς οι μικροί Μαντέληδες δεν γινόμαστε πλουσιότεροι, μόνο φτωχαίνουμε την χώρα μας… Μια κουλτούρα που την καλλιεργούμε με φοβερή επιμέλεια στα σχολεία μας ανεχόμενοι την συνεχή υποβάθμισή τους για χάρη των μαθητών και εκπαιδευτικών που με την αρνητική παρουσία τους παρεμποδίζουν διαρκώς, συστηματικά και ανεξόδως την ποιοτική λειτουργία των σχολείων. Copy-past και το ίδιο συμβαίνει παντού όπου δεν υπάρχει πραγματική αξιολόγηση, και δεν γνωρίζω κάπου που να υπάρχει κάτι τέτοιο. Αξιολόγηση σημαίνει αμοιβή και ποινή…

Όλοι εμείς οι μικροί Μαντέληδες δεν είναι ότι απλώς ανεχόμαστε τους Μαντέληδες. Όχι το έγκλημά μας είναι ότι ανεχόμαστε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που κάνουν ότι δεν ξέρουν. Όλους αυτούς που πλιατσικολογούν τον δημόσιο πλούτο και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα γιατί βάζουμε και εμείς το μικρό δάκτυλο στο μέλι…

Θα πρέπει να ομολογήσω ότι έχω εξοργισθεί, και η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος…

Γνωρίζω από πρώτο χέρι το γεγονός της μίζας, για το Βατοπαίδι, ή τα εκκλησιαστικά.... Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν τα ίδια και πολύ περισσότερα οι δημοσιογράφοι που τάχατες τώρα ανακαλύπτουν την διαφθορά, αλλά είμαι έξω φρενών με τους πολιτικούς που κάνουν πως δεν ξέρουν, ή λένε δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όχι κύριοι, το πράγμα πάει ρεφενέ και μην σφυρίζετε αδιάφορα.

Πρέπει όλοι να αποβάλλουμε τον μικρό Μαντέλη που υπάρχει μέσα μας, αλλά να κάνουμε και επανάσταση, να διώξουμε τους ανίκανους. Όχι για να φέρουμε τίμιους, τέτοιοι δεν υπάρχουν, αλλά να φέρουμε ικανούς. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε, αλλά διολισθαίνουμε στην χρεοκοπία όχι χάρη στην ανηθικότητα αλλά στο θράσος (λιμάνια, καμποτάζ, φορτηγά, ασφαλιστικά ταμεία που αυτήν την στιγμή εξακολουθούν να δίνουν συντάξεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα) και την ανικανότητα, τα διαρκή είπα ξείπα, αυτών που κυβερνούν. Σε άλλες εποχές θα έπαιρνα τα όπλα, τώρα δεν ξέρω!

Και δεν υπάρχει χρόνος

Δελφοί

Το είδα για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στο Τουρκολίμανο πριν κανα μήνα και η δεύτερη στους Δελφούς το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Ξέρετε, και στα δύο μέρη υπάρχουν σε παράταξη ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός, ας το θέσω έτσι, σημείων διασκέδασης, εστιατόρια, καφετέριες κλπ. Στους Δελφούς το πράγμα ήταν πιο εμφανές. Ο κόσμος γενικά λιγοστός, αυτό αναμενόμενο. Από τα πολλά εστιατόρια, τα περισσότερα ήταν εντελώς άδεια, πλην ενός που ήταν σχεδόν γεμάτο. Πήγαμε σε αυτό. Ήταν ένα εξαιρετικό εστιατόριο, φτιαγμένο με γούστο με πολύ καλά φαγητά και τιμές όχι πολύ φθηνές αλλά καθόλου ακριβές. Για αυτό που έπαιρνες ήταν τελικά φθηνές. Η εξυπηρέτηση και το όλο σκηνικό απέπνεε ένα καλώς νοούμενο επαγγελματισμό.

Περιεργάστηκα τα άλλα εστιατόρια που δεν είχαν ούτε ένα πελάτη. Υπήρχε μια απίστευτη έλλειψη αισθητικής και απέπνεαν ένα κακώς νοούμενο επαρχιωτισμό. Στο Τουρκολίμανο ήταν και οι τιμές αλμυρές. Σκεπτόμουν δύο πράγματα. Για να υπάρχουν αυτά τα μαγαζιά, προφανώς, κάποτε είχαν πελάτες. Δηλαδή υπήρχαν άνθρωποι που πήγαιναν να φάνε σε αυτά. Τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί; Τι νοοτροπία είχαν; Δεν μπορώ να μην σκεφτώ. Αυτοί που ανέχονται και αποδέχονται άθλιες και ακριβές υπηρεσίες, δεν μπορεί παρά να ανέχονται ανίκανους και αναξιόπιστους πολιτικούς…

Πιο πολύ όμως σκεφτόμουν αυτούς που έχουν τα μαγαζιά. Δεν μπορεί να μην βλέπουν ότι οι γείτονές τους είναι γεμάτοι και οι ίδιοι άδειοι. Και όμως δεν κάνουν τίποτα. Τι να σκέ-φτονται αυτοί οι άνθρωποι; Ίσως ότι μου έλεγε ένας μικροπωλητής την ώρα που έστηνε τον υπαίθριο πάγκο του. Δεν πάνε καλά τα πράγματα, να δούμε τι θα γίνει… Τι περιμένει άραγε να γίνει; Ολόκληρος ο πλανήτης βοά για το τι γίνεται στην Ελλάδα και αυτοί προφανώς κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν απτόητοι τον δρόμο που χάραξαν την περίοδο των παχιών αγελάδων. Θα σκέπτονται, δεν μπορεί κάποιο θαύμα θα γίνει και όλα να ξαναέρθουν εκεί που ήταν.

Είναι εντυπωσιακό το πόσοι από εμάς, ενώ βλέπουμε ότι αρμενίζουμε στραβά, κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε και ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα που θα σιάξει τον γιαλό.

Έχω την εντύπωση ότι είναι ώρα κάθαρσης. Είναι ώρα διάλυσης των ψευδαισθήσεων, είναι η ώρα της προσγείωσης στην πραγματικότητα. Όμως είναι και η ώρα των ευκαιριών. Τα μαγαζιά τα οποία μάζευαν τον κόσμο προσφέροντας ποιοτικές υπηρεσίες σε εύλογες τιμές δείχνουν τον δρόμο.

Όσοι πιστεύουν στην δική τους μοναδική αλήθεια και στο, δεν μπορεί ο “Θεός” θα δώσει μια λύση, η δική μου εκτίμηση είναι ότι απλά θα πάνε φούντο. Όσοι όμως ακολουθήσουν το παράδειγμα των ιδιοκτητών των δύο μαγαζιών που επισκέφτηκα στο Τουρκολίμανο και στους Δελφούς, δηλαδή αλλάξουν ρότα σύμφωνα με το πώς πάει ο γιαλός ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται την αμφισβήτηση ή και άρνηση της αλήθειας τους, το μέλλον είναι δικό τους.

Ας μην ξεχνάμε, για να υπάρξει ο καθένας από εμάς, η εξέλιξη ή ο Θεός, ότι προτιμάτε, θυσίασαν δισεκατομμύρια “αθώα” πλάσματα. Η εξέλιξη και ο Θεός δεν έχουν κανένα ηθικό ενδοιασμό να θυσιάσουν το οποιονδήποτε από εμάς ή και όλους εμάς μέσα σε αυτό το δαιμονικό εργαστήρι της ζωής. Πλην όμως είμαστε εξοπλισμένοι με νου και σκέψη που μας επιτρέπουν να επιβιώνουμε. Ας τα χρησιμοποιήσουμε και ας βοηθούμε και όποιον άλλο μπορούμε.

Πως επιβιώνει ένας ορθόδοξος

Να ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ερώτημα: Πώς επιβιώνει ένας ορθόδοξος (όχι απαραίτητα ένας χριστιανός ορθόδοξος, αλλά κάποιος που θεωρεί ότι γνωρίζει την αλήθεια, όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση) σε ένα κόσμο που αλλάζει; Ο κόσμος αλλάζει αλλά αυτός δεν μπορεί να αλλάξει, τι επιλογές έχει; Να κάνει μεταρρύθμιση; Εξαιρετικά δύσκολο. Δεν μένει άλλη επιλογή από το να δημιουργήσει ένα δεύτερο κόσμο, ένα κόσμο ο οποίος να παραμένει αμετάβλητος και εκεί η ορθοδοξία του και η αλήθειά της να επιβιώνει ανεμπόδιστα, αν και αυτός ως πραγματικός άνθρωπος ζει στον κόσμο της πραγματικότητας.

Αυτός είναι δρόμος του χριστιανισμού, από την εντελώς πρώτη του αρχή, από τα χρόνια του Χριστού. Έχω πει αρκετά επ’ αυτού και δεν πρόκειται να επανέλθω. Πώς μπορεί λοιπόν να επιβιώνει ο χριστιανός ορθόδοξος; Παίζοντας με τις λέξεις. Δικαίωμά του, δεν με αφορά. Πως επιβιώνει μια ορθόδοξη κουλτούρα; (Αυτό με αφορά) Εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους να θεωρούν φυσιολογική την ύπαρξη δύο κόσμων. Ενός, μια καλής και δικής μας πραγματικότητας και ενός άλλου, μιας κακής και των άλλων πραγματικότητας. Και πώς μπορεί αυτό να γίνει δεκτό; Αν αποτραπεί οποιαδήποτε πιθανότητα σύγκρισης του φανταστικού με το πραγματικό. Αν δαιμονοποιηθεί η κάθε είδους ορθολογική αξιολόγηση…

Πώς καταλαβαίνει κανείς ότι μια κοινωνία είναι ορθόδοξη (είτε με την ειδική θεολογική είτε με την γενικευμένη έννοια). Αν αυτή η κοινωνία δεν έχει αναπτυγμένους λειτουργικούς μηχανισμούς ελέγχου. Όταν είναι κανείς ότι δηλώνει ή όταν πληρώνει για να αποκτήσει τίτλους και ιδιότητες που δεν έχει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα μας είναι μια ορθόδοξη χώρα. Είσαι ότι δηλώσεις ή πρέπει να πληρώσεις (φακελάκι ή αέρα) ακόμα και για τα πιο αυτονόητα, μια χώρα στην οποία επιπλέουν κατά κύριο λόγο φελλοί. Παντού επιπλέουν φελλοί, η διαφορά, κρίσιμη διαφορά, είναι το ποσοστό των φελλών σε σχέση με τους μη φελλούς.

Λοιπόν έχω βάσιμες ελπίδες ότι στα επόμενα χρόνια η χώρα μας θα πάψει να είναι ορθό-δοξη. Η εκκλησιαστική και θεολογική ορθοδοξία μας έχει ήδη αφήσει χρόνους από μόνη της, δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Γύρω από τον λαιμό της κοινωνικής ορθοδοξίας όμως σφίγγει ένα σχοινί. Κάθε τρείς μήνες θα περνάει από εξετάσεις, θα φανερώνεται η αυταπάτη της, θα προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Ο θάνατός της είναι αναπόφευκτος.

Προσπαθεί το κράτος να μάθει ποιον και πόσο πληρώνει. Ήρθε εντολή να συμπληρωθεί επειγόντως μια φόρμα στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Πληροφορικών συστημάτων. Η φόρμα είναι λάθος και δεν είναι δυνατόν να συμπληρωθεί. Κάποιος είχε δηλώσει γνώστης της πληροφορικής και του ανάθεσαν να στήσει την φόρμα. Προφανώς είναι γνώστης της πληροφορικής μόνο κατά δήλωση με αποτέλεσμα να κάνει λάθος και να χαθούν οι προθεσμίες… (πέραν από το σπάσιμο των νεύρων χιλιάδων αποδεκτών αυτής της εντολής…) Είναι δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορεί όσον ούπω κάποιος θα χάσει το κεφάλι του…

Η χώρα μας μπορεί να είναι ορθόδοξη, αλλά εμείς δεν είμαστε, όλοι, ορθόδοξοι. Η αίσθηση που έχω είναι ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού …μεταστρέφεται. Αν ήταν αλλιώς στην τελευταία διαδήλωση δεν θα ήταν 150000, αν ήταν τόσοι, αλλά 1500000 άνθρωποι. Για αυτό είμαι αισιόδοξος. Η ορθοδοξία θα πεθάνει αλλά εμείς θα επιζήσουμε.

Μην αμφιβάλετε, θα φθάσει κάποια στιγμή που κάποιος θα με πιάσει ακόμα και εμένα από το αυτί και θα με ρωτήσει: για πες μου, πως κάνεις το μάθημά σου, αξίζεις τα λεφτά που σου δίνω;

Μην συγχέετε τα πράγματα, οι (εκκλησιαστικοί) ορθόδοξοι δεν είναι πιστοί. Συνήθως είναι ειδωλολάτρες. Οι σύγχρονοι πιστοί συνήθως δεν είναι ορθόδοξοι, αλλά πώς να το κάνουμε είναι επιρρεπέστεροι προς την …ορθοδοξία! Για αυτό και αντανακλαστικά την υπερασπίζονται. Δεν πειράζει θα τους περάσει!