Το σχολείο, το Λύκειο Διονύσου, είναι για μένα ένα μεγάλο σχολείο… Δεν μαθαίνω γνώσεις, μαθαίνω τον εαυτό μου.
Προχθές ήμουν επιτηρητής στις ενδοσχολικές εξετάσεις. Λίγα λεπτά πριν τελειώσει η ώρα έχουν μείνει δυο-τρία παιδιά. Τότε μια μαθήτρια ζητά να ρωτήσει κάποια επεξήγηση από την συνάδελφο που εξέταζε το μάθημα. Μέσα μου αντέδρασα, είπα δεν είναι δίκαιο να ζητά εξηγήσεις αυτήν την στιγμή όταν σχεδόν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει. Δεν μου έπεφτε λόγος, αλλά φαντάσθηκα, καθότι και αρχάριος, ότι η συνάδελφος θα αρνηθεί τις εξηγήσεις. Και αισθάνθηκα έκπληξη που την είδα με προθυμία να μιλά με την μαθήτρια…
Έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου, όταν λειτουργώ ως δημόσιο πρόσωπο, παλιότερα ως κληρικός και τώρα ως εκπαιδευτικός, να διατηρώ και να εκφράζω τα ίδια συναισθήματα ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, και εμφάνισης των ανθρώπων με τους οποίους έρχομαι σε επαφή. Η συγκεκριμένη μαθήτρια είναι ένα εξαιρετικό άτομο από κάθε πλευρά και χαίρει της απόλυτης εκτίμησης και αγάπης μου. Σκεπτόμουν λοιπόν ότι αισθάνθηκα έτσι γιατί παρόλο που την εκτιμούσα πολύ δεν την διέκρινα από τα άλλα παιδιά και για μένα δεν ήταν φυσικό να της κάνω αυτό που λέμε το χατίρι.
Είναι όμως άραγε έτσι; Πράγματι έχω τα ίδια θετικά αισθήματα για όλα τα παιδιά του σχολείου, ή σχεδόν όλα, πλην όμως η εξαίρεση αυτή είναι άλλη ιστορία. Γρήγορα όμως θυμήθηκα δυο άλλες μαθήτριες σε άλλα τμήματα που με βάση αυτήν την αμεροληψία που (υποτίθεται ότι) φροντίζω να έχω, έκρινα ότι δεν έπρεπε να τις βάλω το άριστα. Ναι αλλά μέσα μου τρωγόμουν, δεν αναπαυόμουν, και, όπως κάνω σε ανάλογες περιπτώσεις, ρωτάω τους άλλους συναδέλφους μου. Καλά μου λένε αν δεν βάλεις σε αυτές το άριστα, σε ποιον θα το βάλεις, προφταίνεις να διορθώσεις τον βαθμό, διόρθωσέ τον. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε με πόση χαρά τον διόρθωσα! Τι κι’ αν λογική έλεγε όχι, η καρδιά έλεγε ναι!
Τρία παιδιά που συνδυάζουν την επιμέλεια, την απόδοση, το ήθος αλλά κυρίως την προσωπικότητα. Σκέπτομαι: κέρδισαν πόντους στον αγώνα της ζωής, έτσι απλά, μόνο χάρη σε αυτήν την τελευταία. Μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά ότι αγαπώ περίπου το ίδιο όλα τα παιδιά, όλα είναι για μένα ίσα, αλλά προφανώς κάποια είναι …πιο ίσα! Χάρη στην προσωπικότητά τους.
Η προσωπικότητα, η αύρα που αποπνέει κανείς, είναι το ισχυρότερό του όπλο, το δυνατότερο ατού στον αγώνα της ζωής. Και όμως αυτήν την διάσταση της εκπαίδευσης ελκύει ελάχιστη προσοχή είτε από το σχολείο είτε από την οικογένεια. Είναι μεν φυσικό χάρισμα, αλλά επιδέχεται μεγάλης καλλιέργειας, και δεν άκουσα ποτέ κάποιον γονιό να στέλνει το παιδί του φροντιστήριο για να καλλιεργήσει την …προσωπικότητά του! Αν τύχει ένα παιδί να είναι προικισμένο έχει καλώς, αν όχι …ατύχησε!
Δεν είναι όμως αναγκαστικά έτσι, η προσωπικότητα καλλιεργείται και αναπτύσσεται. Και νομίζω ότι το μάθημα που διδάσκω, μαζί με κάποια άλλα, θα έπρεπε να έχουν αυτήν ακριβώς την στόχευση.
Μην με ρωτάτε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα…
