Αυτές τις μέρες διάβασα το βιβλίο του κ. Καραμπελιά Η Θεμελιώδης Παρέκκλιση. Τον συγγραφέα ως όνομα τον είχα ακουστά, αλλά πρώτη φορά διάβασα κάποιο βιβλίο του. Μου έδωσε λοιπόν την αφορμή να σκεφτώ κάποια πράγματα και να θέλω να γράψω κάτι σχετικά.
Το βιβλίο αυτό καταπιάνεται με υπερβολικά (θα έλεγα) θέματα και αντικείμενα και έτσι με πολλά θα συμφωνήσω και σε άλλα θα διαφωνήσω, όπως είναι φυσικό. Κάτι τέτοιο όμως για μένα δεν έχει και τόση σημασία. Δεν βρίσκω κάτι το ενδιαφέρον στο αν ο Μέσκος και ο Καραμπελιάς συμφωνούν ή διαφωνούν σε κάτι. Υπάρχουν όμως μερικά άλλα ενδιαφέροντα θέματα τα οποία περισσότερο τα αισθάνθηκα παρά τα ανακάλυψα με την λογική κριτική.
Αυτονοήτως είμαστε συνάδελφοι εν …τη μεταμελεία! Δεν έχω γνώσεις για την μαρξιστική σκέψη και βιβλιογραφία για να κρίνω τα λεγόμενα από τον συγγραφέα, πλην όμως δεν δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω το γεγονός ότι η μαρξιστική ορθοδοξία ακολουθεί τους δρόμους της χριστιανικής ορθοδοξίας προκειμένου να αποφύγει την κριτική. Αισθάνθηκα δικαιωμένος για την άποψή μου, ότι η χριστιανική εκκλησία κάνει ότι κάνουν και όλα τα άλλα κλειστά ιδεολογικά συστήματα. Και ο κ. Καραμπελιάς φαίνεται να διακρίνει την βαθειά σχέση κομμουνισμού και (ορθόδοξου) χριστιανισμού.
Από την κριτική όμως που κάνει στην μαρξιστική ορθοδοξία αισθάνομαι ότι είναι συνάδελφος …του κ. Γιανναρά. Όπως ο κ. Γιανναράς αρνείται τον χριστιανισμό αλλά προσπαθεί να σώσει τον Χριστό, έτσι και ο κ. Καραμπελιάς αρνείται τον μαρξισμό αλλά προσπαθεί να σώσει τον Μάρξ!
Οι παράλληλοι δρόμοι των κ. Γιανναρά και Καραμπελιά δεν σταματούν μόνο σε αυτό. Κοινό τους στοιχείο είναι η έχθρα προς την Δύση η οποία συνδυάζεται με μια ευρύτατη χρήση επιστημονικών και τεχνολογικών αναφορών που όμως φανερώνουν την αδυναμία και των δύο να αφομοιώσουν και να εσωτερικεύσουν το σύγχρονο επιστημονικό και τεχνολογικό γίγνεσθαι. Όσο για αυτό έχω αρκετές γνώσεις για να το ισχυρισθώ.
Μέσα από έντονα αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες πορείες και οι δύο περιγράφουν με ζοφερά χρώματα τα αδιέξοδα της Δύσης και μας προτείνουν την μόνη οδό σωτηρίας. Ο καθένας διαφορετική, αλλά εντούτοις μοναδική, αποκλειστική. Και οι δύο επίσης κρατούν για τους δικούς τους πρωτεύοντες ρόλους. Χωρίς τον Μάρξ και την Ελλάδα ο ένας, χωρίς τον Χριστό και την Ελλάδα ο άλλος, σωτηρία δεν υπάρχει…
Προσωπικά κόλλησα σε αυτήν την απορία: Τι μανία είναι αυτή, να αγωνίζονται οι άνθρωποι για την …σωτηρία του κόσμου!
Και καλά, στο παρελθόν που δεν ξέραμε πολλά, μπορούσαμε να φτιάξουμε (κατά φαντασίαν βέβαια) μια συνταγή που θα έσωζε τον κόσμο. Αλλά να επιμένουμε να κάνουμε το ίδιο, σε μια εποχή που έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κόσμος υπάρχει γιατί ακριβώς …δεν υπάρχει σωτηρία!
Σκεφτείτε λιγάκι τι σημαίνει εξέλιξη, είτε δια της φυσικής επιλογής είτε με όποιον άλλον τρόπο θέλετε, θυμηθείτε που οδήγησαν οι πάσης φύσεως σωτήρες, διαβάστε για το χάος και την πολυπλοκότητα στην φύση και την ζωή, την εγγενή αντιφατικότητα και καταστροφικότητα που κυριαρχούν στο σύμπαν και θα αντιληφθείτε ότι η “σωτηρία” αφορά άλλους, όχι τους κατοίκους του πλανήτη Γη!
Γιατί “σωτηρία” ίσον άρνηση της ζωής.
