Όταν το σύμπαν ομιλεί… και εμείς δεν θέλουμε να ακούσουμε Ι
Το σύμπαν δεν έχει μια μυστική φωνή που κάποιοι έχουν το προνόμιο να ακούσουν, τουλάχιστον εγώ δεν συμμερίζομαι μια τέτοια άποψη. Το σύμπαν έχει νόμους, χωρίς να είναι πολύ σαφές τι ακριβώς σημαίνει αυτό, αλλά εν πάση περιπτώσει στον κόσμο γύρω μας βλέπουμε και καταλαβαίνουμε πολλά. Από τα πλέον σημαντικά είναι ότι τίποτα στην φύση δεν είναι τέλειο, ούτε καν τα γεωμετρικά σχήματα, όλα είναι περίπου κύκλοι ή περίπου τετράγωνα ή περίπου κύβοι κλπ. Πολύ δεν περισσότερο είναι ατελείς οι σύνθετες δομές. Αλλά γνωρίζουμε ότι χάρη στις πολύ μικρές ή τις πολύ μεγάλες ατέλειες υπάρχει εξέλιξη, υπάρχει ζωή. Γιατί μαζί με τις ατέλειες υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου και διόρθωσης που διατηρούν τα όντα εν ζωή, τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο θάνατος που τροφοδοτεί με τα στοιχεία της αποσύνθεσης νέες μορφές ζωής. Όλα αυτά είναι φυσικές διεργασίες χωρίς τίποτα το υπερφυσικό.
Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Οι δραστηριότητες επιτυγχάνουν όπου υπάρχει αναστοχασμός και κύκλοι ανάδρασης που επιδιορθώνουν λάθη και αδυναμίες. Η αποτυχία γίνεται δρόμος για την επιτυχία. Αυτή είναι για μένα μια θεμελιώδης εμπειρική αλήθεια που με διδάσκει το σύμπαν και πιστεύω ότι ισχύει και σε ότι λέμε δημόσιο και δημόσια ζωή είτε στην Ελλάδα είτε αλλού.
Είτε στο Δημόσιο όσο ήμουν εκπαιδευτικός, είτε στην μακροχρόνια και επώδυνη διαδικασία συνταξιοδότησης, είτε στον δημόσιο διάλογο αισθάνομαι μια μιζέρια που με απογοητεύει γιατί αισθάνομαι ότι στην μεγάλη ευκαιρία που δόθηκε στον τόπο αυτόν την δεκαετία 2010-20 τελικά επικράτησε η άρνηση της ζωής, η άρνηση της αναγνώρισης της αποτυχίας, η άρνηση ανάπτυξης μηχανισμών διόρθωσης, η πορεία προς τον θάνατο. Αυτόν τον θάνατο έβλεπα στις αφίσες, Δεν Έχω Οξυγόνο, για τις οποίες έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση και αναστοχαζόμουν όταν για λίγο ταλαιπωριόμουν στο νοσοκομείο και στην συνέχεια επεξεργάστηκα περισσότερο σε συνάφεια και την εργασία που ολοκλήρωνα εκείνες τις μέρες.
Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί έχουν αντίθετες απόψεις και ίσως ενοχληθούν από τα λεγόμενά μου. Πλην όμως οι απόψεις μου δεν είναι απλές σκέψεις του λέγοντος, αλλά αναλύσεις που ξεκινούν από θεμελιώδεις επιστημονικές σκέψεις και μια αλληλουχία επαγωγικών συλλογισμών. Δεν τις αποδέχομαι γιατί μου αρέσουν ή γιατί με βολεύουν, αλλά γιατί αν κάνω πως δεν καταλαβαίνω θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Και όπως συμβαίνει με όλους σχεδόν τους ανθρώπους που έχουν απόψεις νοιώθω την ανάγκη να τις μοιράζομαι.
Παλιότερα είχα ελπίδα, τώρα πια όχι, απλά αγωνία και περιέργεια. Τι θα απογίνουν οι άνθρωποι των συγκεντρώσεων για τα Τέμπη, ή οι αγρότες που τόσο εύκολα πυροβολούν τους συνανθρώπους τους…
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου