Το μαγικό μας νερό

 

Συνέχεια από το προηγούμενο

(Αναλογία: Μπορούμε να φανταστούμε τη φυσική πραγματικότητα ως μια τεράστια παγοθήκη. Οι μετρήσιμες, ρητές πτυχές (όπως τα σωματίδια, οι νόμοι) είναι οι παγοκύβοι που βλέπουμε και μελετάμε. Όμως, η σύγχρονη επιστήμη ανακάλυψε ότι για να υπάρξουν αυτοί οι παγοκύβοι, χρειάζεται κάτι που είναι πανταχού παρόν, αόρατο και άυλο, γεμίζοντας όλα τα κενά, όπως το νερό (το Άρρητο). Αυτό το νερό είναι η πηγή της δομής, αλλά οι ιδιότητές του—ότι ρέει ακαριαία (μη τοπικότητα) και φέρει τις οδηγίες (πληροφορία) για το πώς να παγώσει στον συγκεκριμένο κόσμο—παραμένουν αδιανόητες για τα εργαλεία που σχεδιάσαμε μόνο για την ανάλυση των στερεών παγοκύβων.)

Έχω πολλαπλούς λόγους να πιστεύω ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει το περιεχόμενο της προηγούμενης ανάρτησης που συνοψίζεται με εντυπωσιακή επιτυχία στην τελευταία παράγραφο. (Για τον λόγο αυτό πιστεύω επίσης ότι δεν είναι πολλοί που καταλαβαίνουν την αξία και την διαχρονικότητα του βιβλίου μου, Το άρρητο στοιχείο της φύσης. Είναι απλά ένας θεμέλιος λίθος που στηρίζει ότι θα ακολουθήσει).  Επίσης δεν περιμένω να είναι πολλοί αυτοί που καταλαβαίνουν την τεχνική, επιστημονική διάστασή της ούτε το πλήθος των λεπτομερειών της. Αλλά επίσης δεν είναι πολλοί αυτοί που καταλαβαίνουν την ουσία του πράγματος, π.χ. τι είναι το νερό της αναλογίας.

Συνήθως σε τέτοια κείμενα κανείς καταλαβαίνει ότι θέλει, ότι του ταιριάζει στις προλήψεις του και είναι βέβαιο ότι για τα θέματα του άρρητου στοιχείου έχουν γραφεί άπειρα ψευδοεπιστημονικά βιβλία του τύπου κβαντική θεραπεία και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Εντελώς συνειδητά δεν μπαίνω σε κανένα τέτοιο μονοπάτι κρατώντας μόνο τα αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά του άρρητου στοιχείου που πολύ παραστατικά περιγράφει η αναλογία. Επιβεβαιώσεις αυτών των χαρακτηριστικών εμφανίζονται διαρκώς στην επιστημονική βιβλιογραφία και δημοσιογραφία.

Ναι, δεν μπορώ να μιλήσω για κβαντική θεραπεία ή κβαντική συνείδηση ή αποδείξεις για την ύπαρξη ή όχι κάποιου Θεού ή άλλα συναφή. Παρόλα αυτά μπορώ να φτάσω σε μερικά πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Τώρα θα πω μονάχα αυτό: το νερό (της αναλογίας) είναι πραγματικό και βρίσκεται σε κάθε στοιχείο του εαυτού μας και του κόσμου γύρω μας. Κάθε σκέψη, κάθε γνώση, κάθε εμπειρία, συναίσθημα, κάθε δράση, κάθε δημιούργημα, κάθε τι που μας φαίνεται είτε χειροπιαστό είτε πνευματικό είτε κατόρθωμα είτε επίτευγμα είτε έργο τέχνης είτε ότι άλλο, στην πραγματικότητα είναι κάτι το άρρητο και επομένως δεν μπορεί να μπεί ολοκληρωτικά σε ένα λογικό κουτί. 

Το κουτί της ύπαρξής μας είναι άρρητο, όχι βέβαια με την έννοια ότι είναι υπερφυσικό, ή μεταφυσικό ή κάτι ανάλογο, αλλά, ότι δεν μπορεί να περιγραφεί με αυτά τα οποία γνωρίζουμε και μπορούμε να σκεφτούμε. Αν λοιπόν οι γνώσεις συνολικά της επιστήμης είναι ανεπαρκείς, φανταστείτε πόσο πολύ ανεπαρκέστερες είναι οι γνώσεις του καθενός μας. Κάθε ένας λοιπόν που θεωρεί ότι γνωρίζει την αλήθεια για τον εαυτό του και τον κόσμο είναι είτε ημιμαθής είτε αφελής είτε ανόητος.

Μίλησα για τον διχασμό ανάμεσα σε αυτούς που μένουν πίσω και σε αυτούς που προχωρούν μπροστά. Τα παραπάνω μας εφοδιάζουν με ένα, από τα ενδεχομένως πολλά κριτήρια που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε πετυχημένους και αποτυχημένους με την έννοια που έχω δώσει στους όρους αυτούς στις προηγούμενες αναρτήσεις. Αυτός που αγνοεί την φύση του νερού που γεμίζει τον κύβο της ύπαρξής του (κατά το παράδειγμα της αναλογίας) είναι αποτυχημένος γιατί κατά φαντασία εγκλωβίζει τον εαυτό του με κάτι που είναι ουσιαστικά ανυπόστατο. Αυτός που κατανοεί την φύση του νερού του και το άπειρο πλήθος των παραλλαγών του, αυτός δεν έχει ταβάνι στις δυνατότητές του. Ο κόσμος του άρρητου, και δεν εννοώ μεταφυσικού, υπερφυσικού κλπ. αλλά το άρρητο όπως το έχω αναλύσει και περιγράψει πολλές φορές μέχρι τώρα, ανοίγεται μπροστά του, σε κάθε πτυχή της ζωής του

Είμαι υποχρεωμένος να συνεχίσω για να εξηγήσω περισσότερο το τι και το πως…