Ο νέος κόσμος γεννιέται

 

Τι μπορώ να υποθέσω εγώ, καθώς δεν έχω καμμιά μυστική ενημέρωση, και να διηγηθώ μια πιθανή ιστορία για την εξέλιξη των γεγονότων; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εφαρμόσω τις αρχές λειτουργίας του σύμπαντος, αυτές δηλαδή που γνωρίζουμε, και να κάνω κάποιες εύλογες υποθέσεις. Η αφετηρία της ζωής και η αφετηρία των σκέψεών μου είναι η δημιουργία του ορίου. Η ζωή εμφανίσθηκε όταν εμφανίσθηκε μια μεμβράνη που χώριζε το μέσα από το έξω ενός κάτι που αργότερα έγινε κύτταρο. Χωρίς αυτό το όριο δεν θα υπήρχε κύτταρο ούτε ζωή. Για να οργανωθεί ένα ον πρέπει να πάρει ενθαλπία από το περιβάλλον του, σύμφωνα με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα. 

Στον πλανήτη αυτήν την στιγμή υπάρχουν πολλά διαφορετικά και ενδογενώς ανεξάρτητα κέντρα ή πόλοι ισχύος. Για να επιβιώσουν πρωταρχικά θα ζητήσουν να πάρουν ενθαλπία, δηλαδή θετική ενέργεια, δηλαδή πλούτο από τα γειτονικά τους κέντρα. Δηλαδή αρχικά θα συμβούν συγκρούσεις μέχρις ότου παγιωθούν τα όριά τους. Μετά από αυτό θα είναι υποχρεωμένα να γίνουν αυτάρκη, δηλαδή να ζουν με τον πλούτο που παράγουν τα ίδια.

Η σύγκρουση στην Ουκρανία εμφανώς εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία και επομένως κάποια στιγμή θα λήξει οριοθετώντας τα όρια ανάμεσα στην Δύση και την ορθόδοξη αυτοκρατορική Ρωσία. Κάποια στιγμή η κατάσταση θα ισορροπήσει. Το λογαριασμό πληρώνουν οι Ουκρανοί, στο τέλος όμως μπορεί να ευημερήσουν, ως ανταπόδοση για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στην Δύση. Έχω την αίσθηση ότι μακροπρόθεσμα χαμένη θα είναι η Ρωσία και μάλιστα το τμήμα της που αισθάνεται ότι ανήκει στην Ευρώπη…

Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα στο Ισραήλ. Εκεί δεν παίζει ρόλο το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα αλλά η μεταλλαγμένη ανθρώπινη φύση. Οι  ισραηλινοί και οι παλαιστίνιοι είναι διαφορετικού είδους άνθρωποι και τους χωρίζει χαώδης διαφορά. Η ιδέα των δύο κρατών είναι ένα ευχολόγιο του τύπου μακάρι η γη να ήταν παράδεισος. Όμως δεν είναι. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ ένα τρόπο που να λήγει το κακό σύμφωνα με τις προδιαγραφές του κόσμου που πεθαίνει. Την λύση θα την δώσει η ισχύς με ότι αυτό συνεπάγεται.

Είναι η αφετηρία του νέου κόσμου που γεννιέται. Δεν γεννιέται νέος κόσμος γιατί είναι καλύτερος από τον παλιό, δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής αλλά ανάγκης. Γεννιέται νέος κόσμος βασισμένος στην ισχύ, απλά γιατί ο παλιός δεν μπορεί να επιζήσει. Αυτό φαίνεται στην Γαλλία. Ότι συμβαίνει εκεί είναι προδρομική κατάσταση για όλη την Ευρώπη. Το καθιερωμένο δυτικοευρωπαϊκό δημοκρατικό πολιτικό πρότυπο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του νέου κόσμου, όπου η Ευρώπη και κάθε άλλο κέντρο πρέπει να μπορεί να ζει αυτοτελώς, έχοντας μια ισχυρή στρατιωτική ισχύ που εξασφαλίζει την επιβίωση σε ένα πλανήτη με πολλά κέντρα.

Η Ευρώπη χρωστά πολλά στην επιπολαιότητα της Ρωσίας και …της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης η οποία λειτουργεί ως καταλύτης έναρξης διεργασιών που στο τέλος θα αναδείξουν το νέο ευρωπαϊκό κόσμο που θα έχει αυτοκρατορική δομή. Εκτός και αν συμβεί κάτι πολύ δραματικό, που δεν το πιστεύω, αμφιβάλω ότι θα ζω για να δω που θα καθίσει η μπίλια…

Το αδιέξοδο της πολιτικής ορθότητας

Το αδιέξοδο της πολιτικής ορθότητας

Συνέχεια από τα προηγούμενα

Αυτήν την στιγμή στην γειτονιά μας συμβαίνουν δύο πόλεμοι όπου δύο δυνάμεις που μισούν την Δύση πολεμούν με αντιπροσώπους της Δύσης. Η Ορθόδοξη Ρωσία και οι ισλαμιστές Παλαιστίνιοι έχουν σαν στόχο να καταστρέψουν τα προχωρημένα δυτικά φυλάκια, την Ουκρανία και το Ισραήλ. Η πρόφαση είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις. Οι Ρώσοι και η Χαμάς θεωρούν ότι γεωγραφικά η Ουκρανία και το Ισραήλ τους ανήκουν δικαιωματικά και δεν θα σταματήσουν τον πόλεμο πριν πετύχουν την εξάλειψη του εχθρού.

Το βασικό φορμάτ είναι ίδιο και στις δύο περιπτώσεις αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν σημαντικές διαφορές, κυρίως όσον αφορά την επιτυχία των στόχων. Η Χαμάς έχασε όλες τις μάχες, αλλά κοντεύει να κερδίσει τον πόλεμο. Και θα τον κερδίσει, σε κάποιο βαθμό βέβαια, χάρη στην αλλά καρτ πίστη κάποιων δυτικών στις φαντασιώσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνούς δικαίου. 

Και επιμένω στην λέξη φαντασιώσεις γιατί αν πράγματι οι πολιτικοί και οι λαοί της δύσης πίστευαν είτε στα ανθρώπινα δικαιώματα είτε στο διεθνές δίκαιο θα ενδιαφερόντουσαν γιατί το τι συνέβαινε στην Γάζα όλα τα προηγούμενα χρόνια που μαθαίναμε για την αθλιότητα των συνθηκών και την δικτατορία της Χαμάς, αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν. Πολλές δυτικές χώρες εν ονόματι του -δικού τους- ανθρωπισμού επιχειρούν να επιβάλλουν στο Ισραήλ μια ήττα την οποία το Ισραήλ δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί. 

Αντίστροφα στην Ουκρανία, αφού επέδειξαν την μέγιστη εθελοτύφλοση, μη επιτρέποντας στην Ουκρανία να χτυπήσει την Ρωσία και αφού έδωσαν με τις απίστευτες παλινδρομήσεις τους στην Ρωσία την ευκαιρία να κερδίσει τον πόλεμο τώρα απαιτούν ειρήνη χωρίς να αναγνωρίζουν την πραγματικότητα επί του πεδίου, μια πραγματικότητα που δημιούργησε η δική τους αβελτηρία.

Και στις δύο περιπτώσεις οι δυτικές χώρες, για χάρη της πολιτικής ορθότητας, ξεχνούν τι σημαίνει πόλεμος, ξεχνούν τι έκαναν και οι ίδιες τον προηγούμενο αιώνα. Ξεχνούν το πως και γιατί έριξαν τις ατομικές βόμβες… Και στην Ελλάδα αγνοούμε ή ξεχνούμε ότι τον χειμώνα του 1941-42 πέθαναν στην Αθήνα σχεδόν 64000 και σε όλη την Ελλάδα 100000 άνθρωποι από την πείνα εξαιτίας του αποκλεισμού που επέβαλαν οι Άγγλοι στην ηπειρωτική Ευρώπη… Δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση ως πόλεμο, ως αγώνα ζωής ή θανάτου, αλλά σαν αθλητικό αγώνα όπου επιτρέπονται ορισμένα χτυπήματα και υπάρχει και το Var για να φανεί αν κάποιος παραβαίνει αυτούς τους κανόνες. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, το απαραβίαστο των συνόρων, το διεθνές δίκαιο κλπ. είναι πολύ ωραία, πρώτος εγώ θα ήθελα να είναι πραγματικότητες και μιλώ σοβαρά και ειλικρινά, πλην όμως ούτε είναι ούτε υπήρξαν ποτέ και όπως θα εξηγήσω στο επόμενο και τελευταίο κείμενο αυτής της σειράς δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν.

Στην αρχαιότητα, προκειμένου δύο αντίπαλοι στρατοί να αποφύγουν την αιματοχυσία, ορίζονταν δύο εκπρόσωποι να πολεμήσουν και όποιος νικούσε έδινε την νίκη στον στρατό του. Μερικοί θεωρούν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Δεν είναι έτσι όμως. Η νίκη του Ισραήλ δεν είναι νίκη της Δύσης και η ήττα της Ουκρανίας δεν είναι ήττα της Δύσης. Η Δύση είναι απούσα, δεν κούνησε το δαχτυλάκι της, δεν πήγε στον πόλεμο, πιστεύοντας ότι είναι πολύ μακριά από αυτήν.

Οι δύο πόλεμοι λειτουργούν ως εγερτήριο και είναι ξεκάθαρο ότι τα πράγματα αλλάζουν, όχι όμως γρήγορα και ο λόγος είναι απλός: η Ρωσία είναι πολύ αδύναμη για να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για την Δύση. Αυτό που την σώζει είναι η απειλή πυρηνικού ολέθρου, αλλά όλοι ξέρουν ότι κάτι τέτοιο θα είναι καταστροφή για όλους και αυτό σώζει και την Ρωσία και εμάς. Παρά την αδυναμία της Ρωσίας η ευρωπαϊκή ηγεσία καταλαβαίνει πόσο πίσω είναι ως γεωπολιτική δύναμη και χρησιμοποιεί το ρωσικό φόβητρο για να δρομολογηθούν οι αναγκαίες αλλαγές. Αλλά αυτές θέλουν πολύ υπομονή.

Το τέλος της σειράς στην επόμενη ανάρτηση

 

Οι ψευδαισθήσεις της Δύσης

 

Συνέχεια από τα προηγούμενα

Οι κεντρώοι της Δύσης κέρδισαν τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και θέλησαν να εξασφαλίσουν ότι τέτοιο κακό δεν θα ξανασυμβεί. Έτσι διαμόρφωσαν ένα θεσμικό και δικαιϊκό πλαίσιο το οποίο θα εξασφάλιζε την ειρήνη σε όλον τον πλανήτη. Το πλαίσιο αυτό βασίστηκε στο ανθρωπολογικό μοντέλο των ευρωπαίων. Οι ευρωπαϊκοί λαοί διαφέρουν μεταξύ τους αλλά …λίγο. Μπορούν εύκολα να βρουν κοινούς τόπους ακόμα και αν υπάρχει μακρά αιματηρή προϊστορία.

Σχεδίασαν λοιπόν ένα κόσμο με βάση αυτήν την λογική. Άμα βάλεις πολλές φυλές στο ίδιο κράτος, τι θα κάνουν στο τέλος θα τα βρούν…Σχεδίασαν σύνορα χωρών που δεν είχαν καμμιά σχέση με την κατάσταση στο έδαφος. Έφτιαξαν και ένα διεθνές δίκαιο, για όλα τα θέματα, κατ’ εικόνα και ομοίωση δική τους. Όσο είχαν από πλευράς ισχύος το πάνω χέρι, γιατί δίκαιο χωρίς αστυνομία να το επιβάλει δεν νοείται, το πράγμα σχεδόν λειτουργούσε. Και λέω σχεδόν γιατί οι ίδιοι οι δυτικοί συχνά παραβίασαν το δικό τους διεθνές δίκαιο.

Μόλις όμως το μερίδιο της Δύσης στην παγκόσμια πίτα ισχύος μειώθηκε τότε φάνηκε η αλήθεια της ζωής. Οι κουλτούρες δημιουργούν διαφορετικούς ανθρώπους που βλέπουν και βιώνουν τον κόσμο με το δικό τους μοναδικό και συχνά ριζικά διαφορετικό τρόπο. Ξέσπασαν πολλοί πόλεμοι, αλλά είναι πόλεμοι διαφορετικοί από τους παλιούς. Δεν είναι πόλεμοι μεταξύ διαφορετικών πολιτικών συστημάτων ούτε μεταξύ πολιτικών ιδεολογιών, είναι πόλεμοι ουσιαστικά μεταξύ διαφορετικών θρησκειών.

Να το ξαναπούμε: δεν είναι οι θρησκείες που καλούν τους πιστούς τους σε πόλεμο. Οι θρησκείες διαμορφώνουν διαφορετικές κουλτούρες και αυτές με την σειρά τους διαφορετικούς ανθρώπους και αυτή η διαφορετικότητα ντύνει με νόμιμα ενδύματα τα υποκρυπτόμενα παιχνίδια ισχύος των τοπικών πολεμαρχών… Κοινώς Ζούγκλα.

Για χιλιετίες τα προβλήματα λύνονταν με σαφή τρόπο. Ο νικητής τα έπαιρνε όλα και ο ηττημένος αν δεν σφαζόταν, ή γινόταν δούλος ή έφευγε μακριά. Στο τέλος η κατάσταση ήταν καθαρή. Αυτήν την σκληρή πραγματικότητα θέλησαν να εξορκίσουν οι δυτικοί κηρύσσοντας τα σύνορα απαραβίαστα και την επίλυση των διαφορών μέσω διεθνών δικαιϊκών θεσμών. Όσο υπήρχε το αντίπαλον δέος αυτά λειτούργησαν τουλάχιστον στον χώρο της Δύσης. Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν πολύ μακριά…

Στον χώρο της Ευρώπης κατά την διάρκεια των δύο μεγάλων πολέμων έγιναν πολλές μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, υπό τύπον ανταλλαγής και δημιουργήθηκαν σχετικώς ομοιογενή κράτη εκτός από τα δύο πολυεθνικά, την Γιουγκοσλαβία και την Σοβιετική Ένωση. Στην Γιουγκοσλαβία οι μεγαλύτεροι θυμώμαστε τι έγινε. Στην Σοβιετική ένωση υπήρχε πολλαπλή μίξη πληθυσμών στα διάφορα κράτη που προέκυψαν από την διάλυσή της. Ρώσοι βρέθηκαν να ζουν σε ξένες χώρες και η μαμά Ρωσία δεν το χώνεψε, και πολεμώντας …χώνεψε περιοχές ήσσονος για τους δυτικούς σημασίας, Γεωργία, Αρμενία ίσως και άλλες που δεν γνωρίζω.

Ο παραλογισμός του απαραβίαστου των συνόρων οδήγησε στον παραλογισμό των κατεχόμενων στην Παλαιστίνη και την Κύπρο. Τον χαρακτηρίζω παραλογισμό γιατί η μη αποδοχή της πραγματικότητας επί του εδάφους η οποία διαρκεί πλέον περισσότερο των δύο γενιών στηρίζεται στην φαντασίωση της ύπαρξης ενός δικαίου το οποίο είναι γραμμένο εκεί ψηλά στους ουρανούς και είναι υποχρεωτικό για όλους και το οποίο όμως δεν υπάρχει καμμιά διάθεση κάποιος να το υπερασπιστεί, δηλαδή να πολεμήσει για αυτό. Για τους δυτικούς εκεί ψηλά δεν υπάρχει κάποιος θεός για να το επιβάλει, παρά μόνο η ισχύς τους, την οποία όμως δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν. Επιπλέον δεν σκέφτονται καθόλου την πιθανότητα κάποιοι άλλοι να πιστεύουν ότι εκεί ψηλά είναι γραμμένο ένα δίκαιο, από τον άλλο δικό τους θεό, ένα δίκαιο διαφορετικό από το δυτικό δίκαιο. 

Τώρα που η ισχύς της Δύσης μειώθηκε αισθητά είμαι βέβαιος ότι το διεθνές δίκαιο θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο, από ένα σύνολο επιμέρους τοπικά προσδιορισμένων δίκαιων. Για να φτάσουμε στο σημείο αυτό θα πρέπει να προηγηθούν συγκρούσεις ώστε να βρεθούν τα νέα τοπικά προσδιορισμένα σύνορα. Θα πρέπει να έχουμε πάντα στον νου μας ότι ζωή σημαίνει όριο, σημαίνει σύνορο. Είναι αναπόφευκτο να χυθεί αίμα κυριολεκτικά και μεταφορικά και όπως έχει συμβεί από πάντα στην ανθρώπινη ιστορία, το σημαντικό είναι να μην είσαι το θύμα, γιατί και οι νικητές και οι ηττημένοι έχουν θύματα.

Ευτυχώς στην Κύπρο τα δύο δίκαια, το διεθνές και το (τουρκικό) τοπικό βρήκαν τρόπο να συνυπάρχουν χωρίς να χύνεται αίμα και απλώς οι πολιτικές ηγεσίες κάθε λίγο πετάν τον μουτζούρη, την αποδοχή της πραγματικότητας, στην επόμενη γενιά. Βέβαια ο Ερτογάν φαίνεται ότι αισθάνεται αρκετά ισχυρός και ωθεί τα πράγματα και στην Κύπρο και στο Αιγαίο προς μια εναρμόνιση της κατάστασης στο πεδίο με την νομική της διάσταση, σύμφωνα πάντα με -το δικό του- διεθνές δίκαιο. Αυτό είναι αναπόφευκτο να συμβεί και το μόνο που μπορώ να εύχομαι είναι να μην ζω όταν θα γίνει πράξη. Δεν θέλω να αισθανθώ Ουκρανός ή Παλαιστίνιος και να έχει η Ελλάδα την τύχη της Ουκρανίας ή της Παλαιστίνης… 

Στην καλή εκδοχή θα έχει την τύχη της Κύπρου, θα μάχεται για το -δικό της- διεθνές δίκαιο αλλά θα αποδέχεται στην πράξη το δίκαιο της Τουρκίας. Αυτό νομίζω ότι λέγεται φιλανδοποίηση… Όσοι αμφιβάλλουν, ας αναρωτηθούν πόσοι συμπατριώτες μας θα έστελναν τα παιδιά τους στον πόλεμο και θα δεχόταν να πέσουν πύραυλοι στην αυλή τους για να αποτραπούν τυχόν γεωτρήσεις 20 χιλιόμετρα νοτίως της Κρήτης. Η άλλη πλευρά κάνει τέτοιες κινήσεις και μετρά τακτικά νεκρούς στρατιώτες. Η άλλη πλευρά βλέπει ένα διαφορετικό κόσμο από αυτόν που βλέπει η δική μας και προετοιμάζεται συστηματικά για την επέκταση των συνόρων της σε αυτόν.

Ο Ερτογάν ίσως το σκέπτεται, αλλά ο Πούτιν και η ηγεσία της Χαμάς αισθάνθηκαν αρκετά ισχυροί ώστε να επιχειρήσουν να το επιβάλουν. Ο Πούτιν μοιάζει να το πετυχαίνει, η Χαμάς όμως καταστράφηκε παρασύροντας μαζί της όλους τους κατοίκους της Γάζας. Μπορεί όμως να θυμίσουν στον μέσο ευρωπαίο ότι τα σύνορα δεν είναι απαραβίαστα και χρειάζονται υπεράσπιση…

Συνεχίζεται

Σφακτηρία, Ο ανθρώπινος πόνος πάνω σε ένα βράχο

 

Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια μίνι εκδρομή με πλοιάριο στην νήσο Σφακτηρία που φράζει τον κόλπο της Πύλου. Ήταν μια εξαιρετική εκδρομή την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον του δοθεί η ευκαιρία να λάβει μέρος. Υπάρχουν μνημεία ιστορικά και εξαιρετικά φυσικά τοπία. Μια διαυγέστατη θάλασσα και ένας υπέροχος βυθός, που εμένα που είμαι λάτρης των καταδύσεων με μάγεψε. 

Πλην όμως και όταν ήμουν εκεί αλλά ακόμα και τώρα όταν σκέπτομαι το μέρος αυτό αισθάνομαι ένα κόμπο μέσα μου. Αισθάνομαι σφίξιμο γιατί γνωρίζω τι συνέβη στον τόπο αυτό. Συνέβησαν τρείς ναυμαχίες, μια στην αρχαιότητα μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, μια στις αρχές της επανάστασης όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Σφακτηρία και την Πύλο, αλλά αυτό που αισθάνομαι ότι με επηρεάζει είναι η γνωστή ναυμαχία του Ναβαρίνου που έδωσε την ελευθερία σε ένα μικρό τμήμα της Ελλάδας. Γνωρίζω την συζήτηση περί της σημασίας της αλλά αυτό δεν με επηρεάζει.

Αυτό που με επηρεάζει είναι το γεγονός ότι στην ναυμαχία αυτή καταστράφηκε ολοσχερώς ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος και εκτιμάται ότι πνίγηκαν 15000 άνθρωποι. Ο κόμπος δημιουργείται από την αίσθηση ότι διέπλευσα και κολύμπησα πάνω σε ένα τόπο όπου πέθαναν 16000 με 17000 άνθρωποι συνολικά. Καθώς εστίασα σε αυτό το αίσθημα κατάλαβα ότι αυτό που με επηρέαζε δεν ήταν ο θάνατος των ανθρώπων, αλλά ο τεράστιος πόνος που έβγαινε μέσα από την θάλασσα. Πόνος που δεν διακρίνει ούτε εθνικότητες ούτε τίποτα άλλο. Πόνος που δεν περιορίζεται στον συγκεκριμένο τόπο αλλά επεκτείνεται μεταφέρεται παντού.

Πόνος που λυτρώνεται με τον θάνατο και πόνος που μεταφέρεται με τα νέα. Πίσω από κάθε πεθαμένο υπάρχουν γονείς, σύζυγοι, παιδιά. Μέσα από την θάλασσα βγαίνει κραυγή που αντηχεί και εγώ δεν ξέρω που. 

Δεν έχω βρεθεί άλλη φορά σε πεδίο μάχης όπου χάθηκαν τόσοι άνθρωποι…

Οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί, όμως έχουν δύο κοινά. Το πρώτο είναι κοινό σχεδόν σε όλα τα ζώα: πονούν. Και το δεύτερο είναι κοινό σε όλα τα ζώα: πεθαίνουν, μόνο που οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν από την στιγμή που γεννιούνται. Επιδιώκουν επίσης να βρίσκουν τρόπους για να μην πονούν και να μην πεθαίνουν. Θα έλεγα, πόνος και θάνατος οι μαμές της ιστορίας…

Η εχθρότητα, ο φθόνος και το μίσος κατά της Δύσης

 

Έχω μιλήσει για τον διχασμό που παρατηρείται στις δυτικές κοινωνίες. Αυτές τις μέρες εμφανίζεται απροκάλυπτα στην χώρα μας και υποθέτω κάτι ανάλογο θα συμβαίνει και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, αν καταλαβαίνω καλά. Και έχει να κάνει με το ζήτημα της Παλαιστίνης και την καταδίκη του Ισραήλ. Φυσικά πρόκειται για αφορμή, οι αιτίες είναι βαθύτερες και συναφείς με θέματα της δικής μας κοινωνίας.

Κατ’ αρχάς να πω ότι κατά την γνώμη μου οι διακρίσεις αριστερά, κέντρο και δεξιά έχουν χάσει το αρχικό τους περιεχόμενο και έχουν πάρει νέο που δεν είναι πλήρως διαμορφωμένο. Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι αρκετοί αριστεροί μάλλον πρέπει να τοποθετηθούν στο κέντρο. Παρακάτω περιγράφω ένα κριτήριο που κατά την γνώμη μου διακρίνει τα πράγματα. Φαίνεται λοιπόν ότι η αριστερά και η δεξιά καταδικάζουν το Ισραήλ με μια επιχειρηματολογία που ισχύει ατόφια και για την Ρωσία. Εν τούτοις είναι εμφανές ότι δεν καταδικάζουν την Ρωσία. Προφανώς οι Ουκρανοί νεκροί δεν είναι το ίδιο άνθρωποι με τους Παλαιστίνιους, για να μην αναφέρω τους Σουδανούς και όλους του Αφρικανούς που πεθαίνουν από τα χέρια των Αφρικανών.

Οι κεντρώοι επισημαίνουν την βιαιότητα και αθλιότητα της κατάστασης στην Γάζα αλλά θυμούνται κάτι που οι άλλοι ξεχνούν επιμελώς, το ποιος δηλαδή ξεκίνησε το κακό και το γεγονός ότι το κακό θα σταματούσε αν η Χαμάς αποφασίσει να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και να παραδώσει την εξουσία. Αλλά η Χαμάς οχυρώνεται πίσω από τους αμάχους και φροντίζει να γεμίσει ο παράδεισος με όσους περισσότερους μάρτυρες γίνεται, λοξοκοιτώντας και ελπίζοντας στις αντιδράσεις της αριστεράς και της δεξιάς των ευρωπαϊκών χωρών. 

Έτσι οι δράσεις των αριστεροδεξιών δίνουν νόημα στην προσπάθεια της Χαμάς να ωθήσει το Ισραήλ στον εποικισμό του παραδείσου από νέους μάρτυρες. Παλιότερα νόμιζα ότι οι μαχητές της Χαμάς δεν είχαν στολές για να ξεχωρίζουν από τους αμάχους, αλλά στα σόου που οργάνωσαν κατά την παράδοση κάποιων απαχθέντων, είδα ότι τελικά έχουν πλην όμως τις κρατούν καθαρές για τις τηλεοπτικές κάμερες…

Η αριστερά (άνθρωποι που έλκουν την πολιτική καταγωγή τους από ένα μαρξιστικό παρελθόν) και η δεξιά (άνθρωποι που έλκουν την πολιτική καταγωγή τους από ένα πατριωτικό θρησκευτικό παρελθόν) βρίσκονται όντως από την μια μεριά της διαχωριστικής γραμμής που έχω περιγράψει και κινούνται παραβιάζοντας κάθε λογική και κάθε ανάγκη για  λογική αυτοσυνέπεια και εκπέμποντας φθόνο, εχθρότητα ακόμα και απροκάλυπτο μίσος. Τα συναισθήματα αυτά (και όχι κάποια κοινή περί της ζωής αντίληψη) είναι ο συνεκτικός κρίκος της δεξιάς και της αριστεράς, και το αντικείμενο τους είναι η Ευρώπη οι αξίες της και ο τρόπος ζωής της. Κάθε γραμμή κειμένων από αυτόν τον χώρο είναι πλήρης αρνητικών χαρακτηρισμών όλων των διαφωνούντων και πρωτίστως κατά όσων είναι …φιλελέδες!

Ένα χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής κουλτούρας είναι η αυτοκριτική, μια αυτοκριτική αδιανόητη για την ελληνική κουλτούρα. ΤΑ ΚΕΊΜΕΝΑ ΤΈΤΟΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΉΣ ΤΡΟΦΟΔΟΤΟΎΝ ΤΗΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΈΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΊΣΟΥΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΎΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΆΣ. 

Το να αποδομήσει κανείς τον αριστεροδεξιό λόγο είναι πολύ εύκολο, αλλά άνευ νοήματος, οι άνθρωποι του δεν ενδιαφέρονται για την λογική ή το σωστό αλλά για τα αρνητικά συναισθήματα. Ενδιαφέρον όμως έχει η περίπτωση των κεντρώων. Ο λόγος τους είναι πιο ήπιος και μέχρις ενός σημείου λογικά δομημένος, μέχρι το σημείο που περιγράφουν την κατάσταση. Όταν όμως πάμε στο δια ταύτα τότε έχουμε ένα άνευ νοήματος και αξίας ευχολόγιο. Για πάσαν νόσον και πάσαν *** προτείνουν διαπραγματεύσεις! Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο κόσμος τον οποίο οικοδόμησαν, γιατί οι κεντρώοι οικοδόμησαν την τωρινή κατάσταση) μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δεν υπάρχει πια. Και όχι μόνο αυτό. Το πρόβλημα στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία το δημιούργησαν τα ιδεολογικά τους λάθη τα οποία με την σειρά τους τροφοδοτούν είτε την αριστερή αντιευρωπαϊκή ιδεολογία και την δεξιά αντιευρωπαϊκή απόρριψη της κάθε ιδεολογίας.

Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι και οι κεντρώοι βρίσκονται σε αδιέξοδο γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν το θεμελιώδες λάθος τους που είναι η αντίληψή τους για τον άνθρωπο. Η αφετηρία της σκέψης τους είναι ότι όλοι οι άνθρωποι μοιράζονται την ίδια ανθρώπινη φύση, εννοείται την δική τους ευρωπαϊκή φύση και επομένως όλοι οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που τον βλέπουν και οι ίδιοι και επομένως με διαπραγματεύσεις μπορούν να βρούν τα αντιμαχόμενα μέρη ένα κοινό τόπο. Αρκετοί σχολιαστές αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλά δεν καταλαβαίνουν το γιατί και επομένως δεν έχουν να προτείνουν κάτι ρεαλιστικό.

Συνεχίζεται

Μερικά πολιτικά προλεγόμενα για τους πολέμους

 

Ζούμε εδώ και μερικά χρόνια δύο μακροχρόνιους πολέμους οι οποίοι ξεκίνησαν ως κάτι το ειδικό, κάτι το μικρό αλλά κατέληξαν σε δύο μακροχρόνια αδιέξοδα με τεράστιες καταστροφές και σε υποδομές αλλά και σε απώλειες ζωών ανθρώπων. Στην Ουκρανία και στην Γάζα. Για τους πολέμους αυτούς γράφονται διαρκώς πολλά άλλοτε αξιόπιστα και αξιόλογα και άλλοτε προπαγανδιστικά και αναξιόπιστα. 

Αισθάνομαι πιεστική την ανάγκη να εκθέσω και την δική μου άποψη, για την ακρίβεια και την δική μου ματιά. Στοιχεία που συνθέτουν την δική μου ματιά τα συναντώ σε διάφορα κείμενα. Η δική μου ματιά όμως έχει μια διαφορετική θεμελίωση, βασίζεται στην κατανόηση της δομής και της λειτουργίας του σύμπαντος, όπως μας τα φανερώνει η σύγχρονη επιστήμη. Δεν ψάχνω να βρω το δίκαιο αλλά θέλω να κατανοώ αυτό που συμβαίνει σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αναζητώ μια κατανόηση που δεν θα με αναγκάζει να θεωρώ ότι κάποιοι άνθρωποι, λαοί, κλπ. είναι άδικοι ή κακοί ή ανόητοι ή όποιον άλλο χαρακτηρισμό θέλετε, γιατί δεν πιστεύω κανένα από αυτούς. Οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν νόημα. Σε κάθε μεγάλο δείγμα πληθυσμού υπάρχουν και καλοί και κακοί και άδικοι και δίκαιοι και ανόητοι κλπ.

Κεντρική αντίληψή μου είναι το γεγονός ότι έχουμε δύο πολέμους και όχι δύο παιχνίδια όπου παίζουν αντίπαλες ομάδες με βάση κάποιους κανόνες. Στον πόλεμο και μάλιστα σε ένα πόλεμο με υπαρξιακές διαστάσεις δεν υπάρχουν κανόνες, παρά μόνοι οι κανόνες που βάζουν με την φαντασία τους, αυτοί που παρακολουθούν τον πόλεμο από την πολυθρόνα τους. Και επομένως δεν μπορεί κανείς να είναι οπαδός, δεν μπορεί να υποστηρίζει την μια ή την άλλη ομάδα, την μια ή την άλλη πλευρά. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαπιστώνει με ποια πλευρά των εμπολέμων συμβαδίζουν τα συμφέροντά του και τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας του. Και κατά την άποψή μου εμπλεκόμαστε άμεσα και στους δύο και επομένως έχουμε συμφέροντα που επηρεάζονται και από τους δύο πολέμους.

Μια σύγχυση που παρατηρώ είναι η σύγχυση ανάμεσα σε αυτό το οποίο θα ήθελα, θα ευχόμουν να συμβεί, αυτό που σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια είναι δίκαιο και θεμιτό, ή και συμφέρον, και με την όποια εξήγηση δίνω. Όταν εξηγώ γιατί και πώς συμβαίνει ένα γεγονός δεν σημαίνει ότι δικαιολογώ ή δικαιώνω, δεν δικάζω αλλά μαθαίνω και κατανοώ. Αυτή η σύγχυση συμβαίνει γενικά στην ζωή. Για τον λόγο αυτόν όποιος διαβάσει τα επόμενα θα πρέπει να ξεχωρίζει την καταγραφή και την τυχόν εξήγηση των γεγονότων, από την όποια υποστήριξη ή εύνοια ή ακόμα θετική διάθεση. Να λάβει υπόψη του ότι δεν δικάζω αλλά παρατηρώ και προσπαθώ να κατανοώ και να μαθαίνω.

Ο πόλεμος είναι πόλεμος και έχει θύματα και κάθε αντίπαλος θέλει να προκαλεί θύματα στον αντίπαλο. Μερικές φορές η μια πλευρά επιδιώκει να προκαλέσει τον αντίπαλο ώστε αυτός να αντιδράσει βίαια και να έχει αυτή πολλά αθώα θύματα έτσι ώστε δε δεύτερο χρόνο  για να εκβιάσει τον αντίπαλο και κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης της κοινωνίας του και των τρίτων να αναγκαστεί να υποχωρήσει. Ο πρώτος μεγάλος διδάξας αυτή την μέθοδο ήταν ο Γκάντι που θυσιάζοντας μερικούς δικούς του ανάγκασε τους Άγγλους να φύγουν “οικειοθελώς” από την Ινδία… 

Κανονικά δεν χρειάζεται, αλλά ας διευκρινίσω, ότι λέω είναι η δική μου ματιά που σκοπό έχει να εμπλουτίσει την ματιά του τυχόν αναγνώστη. Δεν είναι η αλήθεια, ούτε καν η δική μου αλήθεια. Η πλήρης δική μου άποψη θα βρίσκεται σε ένα έργο με θέμα την ανθρώπινη φύση, που βρίσκεται στα τελειώματα.

Ακολουθούν άλλα 5 σύντομα κείμενα με σκοπό να προκαλέσουν τον αναγνώστη να δει τα πράγματα έξω από το κουτί!

Συνεχίζεται

Ο χαμένος κόσμος της Αριστεράς

 

Ο χαμένος κόσμος της Αριστεράς

Στις 16/8/2025 παραβρέθηκα στο μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου και παρακολούθησα μια από τις καλύτερες μουσικές παραστάσεις που μου δόθηκε η ευκαιρία ναπαραβρεθώ. Μια εκπληκτική Μαρία Φαραντούρη με ένα επίσης εκπληκτικό βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο με αποκορύφωμα μια εκπληκτική εκτέλεση του Ζορμπά με φλάουτο και πιάνο- σκέτη μαγεία. Η εκδήλωση ήταν για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη και ακούστηκαν δικά του έργα.

Μέσα στην μαγεία της μουσικής ένοιωθα ότι υπήρχε μια αφόρητη λύπη κυρίαρχη στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος. Αισθάνθηκα ότι υποδορίως το πρόγραμμα ήταν μια ελεγεία λύπης για τον χαμένο κόσμο της Αριστεράς, τον κόσμο τον οποίο ύμνησε ο Θοδωράκης και που τώρα είναι απλά μια νοσταλγική ανάμνηση. Το επιβεβαίωναν τα άπειρα άσπρα κεφάλια που έβλεπα μπροστά μου…

Και σκεπτόμουν, η Αριστερά, οι προοδευτικές δυνάμεις υποχωρούν παντού σε όλο τον κόσμο, αλλά οι αριστεροί δεν καταλαβαίνουν το γιατί και φυσικά φαίνεται να είναι μια χαμένη υπόθεση. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι τα αριστερά δόγματα είναι ταμπού και η εξήγηση απλή: για όλα φταίνε οι όχι αρκετά αριστεροί, αριστεροί που δεν εφαρμόζουν-πιστεύουν στα ιερά αριστερά δόγματα. Εξού και η ατέλειωτη διάσπαση, η αριστερά είναι μια διαδοχή διασπάσεων, καθότι κάθε συνεπής αριστερός θεωρεί ότι αυτός είναι ο γνήσιος αριστερός και οι άλλοι κακέκτυπα και δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους…

Είναι η ίδια τακτική των θρησκειών και ειδικά των ορθοδόξων όπου για τους ίδιους λόγους υπάρχει κατακερματισμός αλλά και οξύτατες αντιπαραθέσεις, όχι επιχειρημάτων αλλά …χαρακτηρισμών. Για τον λόγο αυτό διστάζω να πω το πόσο λυπήθηκα από τον απρόσμενο θάνατο του ανθρώπου στον οποίο χρωστώ την δυνατότητα της εκπόνησης του διδακτορικού μου, του Χρυσόστομου Σταμούλη… Σκέφτηκα, ας μην προσθέσω ακόμα μια αφορμή για να τον κατηγορούν, όχι βέβαια ότι τον ένοιαζε …