Αναζητώντας τον μεσσία

Σε μια κοινωνία που καταρρέει, σε ένα κόσμο που χάνεται κάτω από τα πόδια μας υπάρχει μια ποικιλία στάσεων με την οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Σε γενικές γραμμές πάντως υπάρχει μια αναδίπλωση, μια επιστροφή στο εσωτερικό του ανθρώπου, μια διάθεση φυγής από την καταρρέουσα ατμόσφαιρα και αναζήτηση πνοής σε ένα επίπεδο που δεν επηρεάζεται από αυτήν, μια  επιστροφή στον ψυχικό κόσμο. Δεν είναι όμως όλες αυτές οι αναδιπλώσεις του ίδιου επιπέδου, δεν έχουν τα ίδια αποτελέσματα.

Μπορώ να διακρίνω δύο διαφορετικές αναδιπλώσεις με πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Η μία είναι αναδίπλωση στον κόσμο του φανταστικού, είναι μια απόσυρση από την μάχη της ζωής, ένας αγώνας για διατήρηση των κεκτημένων, όχι στον κόσμο της πραγματικότητας αλλά σε ένα άλλο κόσμο εν πολλοίς φανταστικό. Η άλλη αναδίπλωση είναι μια επιστροφή στον εαυτό για περισυλλογή και παρατήρηση και καλύτερη κατανόηση των πραγμάτων και αναζήτηση έμπνευσης για επιστροφή και νικηφόρα αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Στην ελληνική ιστορία μπορεί κανείς να βρει και τις δύο περιπτώσεις διάλυσης της κοινωνίας και αναδίπλωσης στον εαυτό με χαρακτηριστικά διαφορετικά αποτελέσματα. Χρονικά η πρώτη είναι η ύστερη ρωμαϊκή περίοδος με όλα τα χαρακτηριστικά διάλυσης που μας περιγράφουν οι ιστορικοί. Σε αυτήν την μακρά και δύσκολη περίοδο υπήρξε μια αναδίπλωση που όμως οδήγησε σε εκτίναξη. Μιλώ για την εμφάνιση του χριστιανισμού που υπήρξε μια απάντηση στα προβλήματα της εποχής της παρακμής της εποχής εκείνης και ο οποίος αν και ήταν μια κίνηση προς το εσωτερικό του ανθρώπου όμως δεν έμεινε εκεί και οδήγησε σε μια ανανέωση του πολιτισμού και της κοινωνίας.

Πολλούς αιώνες αργότερα, στην φάση της εκ νέου παρακμής της ελληνικής κοινωνίας, υπήρξε μια εκ νέου επιστροφή προς τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, μια επιστροφή που όμως οδήγησε στην τελική καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας. Και όχι μόνο αυτό, την καταδίκασε στην παρακμή και την υποδούλωση για τουλάχιστον 500 χρόνια. Μιλώ για το κίνημα του ησυχασμού που υπήρξε το πιστοποιητικό θανάτου της βυζαντινής κοινωνίας. Μια αυτιστική στροφή στον εαυτό από την οποία πιθανόν να μην έχει συνέλθει ακόμα ο τόπος μας.

Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο στροφές στον εαυτό; Η πρώτη εξέφραζε την αναζήτηση του νέου, της εξόδου από την κρίση μέσα από την ανανέωση που υποσχόταν η χριστιανική εκκλησία. Ένα μήνυμα που κινητοποίησε τους ανθρώπους, τους ενέπνευσε, τους οδήγησε στην δράση για μια κατάκτηση της εξουσίας και την αναγέννηση του κράτους. Η δεύτερη αναδίπλωση είχε ένα μόνο στόχο, την διατήρηση της εξουσίας μέσα στην ίδια την καταρρέουσα κοινωνία. Ήταν ο αγώνας της θρησκευτικής της ελίτ να διατηρήσει την εξουσία της απέναντι στο ρεύμα εκκοσμίκευσης που δειλά δειλά ξεκινούσε στην Δύση. Ποιος έχει την εξουσία; Ο άγιος ή ο σοφός (επιστήμων); 500 χρόνια τουρκοκρατίας τα οφείλουμε εν πολλοίς στον Παλαμά και τους συν αυτώ…

Πολύ φοβάμαι ότι αυτό που βλέπω γύρω μου είναι έντονα …παλαμικό! Ομάδες, κλίκες, και πρόσωπα που κλείνονται στον εαυτό τους μόνο και μόνο για να μπορέσουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα. Φυσικά όλα περιτυλιγμένα σε ωραίες και υψηλές θεωρίες αγώνα για …την σωτηρία του τόπου.

Ναι χρειαζόμαστε μια επιστροφή στον εαυτό, αλλά για να ανανεωθούμε, να εμπνευστούμε και να δράσουμε όχι για να διατηρήσουμε κεκτημένα αλλά για να πάμε μπροστά, να δημιουργήσουμε νέες δομές, νέες καταστάσεις. Στον σημερινό κόσμο, δεν μπορεί να έχει πέραση η αναζήτηση ενός νέου μεσσία, πρέπει όλοι εμείς να γίνουμε μικροί μεσσίες στον χώρο μας, να κάνουμε την μικρή μας επανάσταση, να αναγεννήσουμε την πατρίδα μας…

Η Επανάσταση του Αληθεύειν

Μου φαίνεται απίστευτο ότι από πέρσι τέτοιες μέρες που ξεκινούσε η χρονιά πέρασε μόνο ένας χρόνος! Και όμως η περσινή χρονιά άρχισε με τον καλύτερο τρόπο. Δεν είχαμε ελλείψεις σε καθηγητές, από την πρώτη βδομάδα είχαμε κανονικό πρόγραμμα και το σχολείο λειτουργούσε κανονικά. Δεν είχε ξανασυμβεί, λέγαν οι παλιοί… Και εγώ χαιρόμουν τα μαθήματα που έκανα. Το όνειρο κράτησε μέχρι τέλη Νοεμβρίου. Αρχές Δεκεμβρίου τα πάντα άρχισαν να διαλύονται.

Το σχολείο κλείνει άνευ λόγου λόγω …γρίπης, κι’ ας μην είχαμε κρούσματα, μετά αποσύρεται λόγω ασθένειας, χωρίς βέβαια εμείς να το ξέρουμε, ο διευθυντής και αμέσως προέκυψε …η τρόϊκα και χωρίς να το καταλάβω από την διάλυση της σχολικής πραγματικότητας περάσαμε στην διάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας.

Πραγματικά αν τέτοιες μέρες πέρσι μου περιέγραφε κάποιος πως θα είναι τα πράγματα φέτος θα τον περνούσα ζουρλομανδύα. Πλην όμως τώρα τείνω και εγώ να συμβιβαστώ με την σκληρή πραγματικότητα. Παρατηρώ γύρω μου ότι όλοι λίγο πολύ το ίδιο κάνουμε. Μουδιασμένα και αμήχανα παρατηρούμε αυτό που γίνεται γύρω μας χωρίς ψυχή, χωρίς ζωή παραδομένοι στο άγνωστο. Σιγά σιγά συνειδητοποιούμε το κακό που γίνεται, φυσικά σιγά σιγά μόνο αν δεν μας πλήττει άμεσα, και όλοι καταλαβαίνουμε ότι και εμείς φταίμε, όλοι θέλουμε να κρεμάσουμε τους πολιτικούς στην πλατεία Συντάγματος, αν και από συνήθεια κάποιοι εξακολουθούν να δηλώνουν υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος. Αλλά δεν υπάρχει πνοή, δεν υπάρχει αντίδραση.

Και όλοι ανασηκώνουν το κεφάλι να οσμιστούν τον ορίζοντα για να αντιληφθούν τι άλλο κακό μας περιμένει. Κανείς βέβαια δεν πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα γιατί όλοι ζουν την διάλυση του μικρόκοσμού τους. Μόνο οι πολιτικοί, αυτοί που ποτέ δεν έζησαν την ζωή, φαντασιώνονται λύσεις και εξακολουθούν να υπόσχονται. Και οι δημοσιογράφοι, που δεν μπορεί παρά να είναι βαλτοί, να περιγράφουν τα πράγματα όπως …θέλουν. Στον πραγματικό όμως κόσμο, παντού γύρω μου αισθάνομαι μια παγωμάρα, κάτι περισσότερο από αμηχανία και φόβο, φόβο για το τι μέλει γενέσθαι.

Αν ζούσαμε σε άλλες εποχές θα είχαν συμβεί δύο πράγματα: Είτε θα γινόταν πραξικόπημα και δικτατορία, ή θα γινόταν πόλεμος. Το παγκόσμιο σύστημα απαγορεύει κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα όλοι συμβάλαμε, με τον τρόπο μας και όχι εξίσου, σε αυτό το αδιέξοδο και όλοι πρέπει να συμβάλουμε, και πάλι αναλογικά, στην υπέρβασή του. Πως όμως είναι δυνατόν να συντονισθεί μια μεγάλη κοινωνία με εσωτερικές συγκρούσεις, όπως η ελληνική; Και βέβαια είναι δυνατόν, έχει συμβεί πολλές φορές και στην Ελλάδα και αλλού. Μόνο οι ιδέες έχουν την δυνατότητα να πετύχουν κάτι τέτοιο, μόνο μια ιδέα μπορεί και πάλι να μας ενώσει και να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Ενδεχομένως όχι μια ιδέα μόνο αλλά ένα σύνολο ιδεών.

Εγώ θα ήθελα να προτείνω μία: Την ιδέα του αληθεύειν. Όχι βέβαια με τρόπο φιλοσοφικό ή ιδεολογικό, αλλά απλό και πρακτικό. Να κάνει ο καθένας μας αυτό που υποτίθεται ότι (πρέπει) να κάνει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς εκπτώσεις και παραχωρήσεις βολέματος. Είμαστε μια πλούσια χώρα που όλοι την ληστεύουμε με τον τρόπο μας. Οι μεγάλοι ληστές είναι λίγοι και τρώνε πολλά, αυτούς είναι σχετικά εύκολο να τους σταματήσουμε, αν οι επιφορτισμένοι με το έργο αυτό κάνουν πράγματι την δουλειά τους. Το μεγάλο κακό το κάνουν οι πολλοί που τρώνε λίγα και έτσι δικαιολογούν τον εαυτό τους. Αν εμείς οι πολλοί εμπνευστούμε και αληθεύσουμε, τότε θα εξοστρακίσουμε όσους έχουν μεγάλο στόμα, γιατί αυτοί βασίζονται στην δική μας συνενοχή, στο γεγονός ότι μας αφήνουν να βάλουμε και εμείς το χέρι στο μέλι. Αν το αρνηθούμε, θα μείνουν εκτεθειμένοι και απόβλητοι.

Είναι άραγε ικανό το ένστικτο της επιβίωσης να μας κάνει να αληθεύουμε; Ή να μας εμπνεύσει κάποια άλλη Μεγάλη Ιδέα;

Σε δυο τρία χρόνια θα ξέρουμε.

Ηνιοχείν

Όπως σημειώνει φίλος αναγνώστης δεν είναι όλοι οι Έλληνες ψεύτες ή απατεώνες. Είμαι βέβαιος ότι οι ψεύτες και οι απατεώνες είναι μειοψηφία που όμως την ευνοεί η γενικότερη κουλτούρα της αποφυγής του ελέγχου της σχέσης έργων και λόγων, της πάσης φύσεως αξιολόγησης. Οι πολλοί πάσχουμε για ότι συμβαίνει και κυριολεκτικά βράζουμε στο ζουμί μας. Δύο τέτοιοι φίλοι και εγώ είπαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και όπως θα περίμενε κανείς, ο καθένας δραστηριοποιείται στον χώρο που μπορεί, είπαμε να βγάλουμε ένα περιοδικό. Το περιοδικό βαπτίσθηκε Ηνιοχείν και το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε ήδη αλλά όχι στα μεγάλα βιβλιοπωλεία λόγω κάποιου νομικού προβλήματος. Σύντομα θα έρθει το δεύτερο τεύχος και αυτό θα κυκλοφορήσει κανονικά. Το πρώτο σε λίγο θα είναι διαθέσιμο ηλεκτρονικά στην διεύθυνση http://heniohein.wordpress.com/

Στην συνέχεια παραθέτω ένα κείμενο που γράφτηκε εν είδη editorial και δείχνει τους στόχους τις κατευθύνσεις και τον προσανατολισμό του περιοδικού.

«Στην Ελλάδα, από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και μετά είμαστε μάρτυρες μιας αλληλουχίας οικονομικών κρίσεων και αντιστοίχων εξαγγελιών από τις διάφορες κυβερνήσεις προγραμμάτων λιτότητας και διαρθρωτικών αλλαγών, υποσχέσεων για εκσυγχρονισμό του κράτους και εξορθολογισμού της κοινωνικής μας ζωής. Τα εναλλασσόμενα προγράμματα σταθερότητας και οι διαρκείς "επανιδρύσεις" του κράτους είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της αποτυχίας των προσπαθειών μας για την συγκρότηση μιας κοινωνίας η οποία να μας ικανοποιεί τόσο σε οικονομικό-πρακτικό, όσο και ψυχολογικό-κοινωνικό επίπεδο.

Γιατί συμβαίνει αυτό, τι είναι αυτό που ακυρώνει τις καλές προθέσεις και σπαταλά τις θυσίες που καλούμαστε κατά καιρούς να καταβάλουμε; Οι περισσότεροι αναλυτές μένουν στην περιγραφή των αποτυχημένων προσπαθειών ή των διαφόρων λαθών του παρελθόντος, ελάχιστοι όμως αναζητούν τις βαθύτερες αιτίες, το γιατί της αποτυχίας. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι απλή, μονοδιάστατη ή μονοσήμαντη. Το ερώτημα αυτό αν και απασχολεί όσους από τους συμπολίτες μας δεν συνηθίζουν να ζουν παθητικά τα γεγονότα, προφανώς δεν έχει απαντηθεί επαρκώς, η ζωή μας δείχνει ότι μένει ανοικτό.

Το περιοδικό Ηνιοχείν θέλει να συμβάλει σε αυτόν τον προβληματισμό δημιουργώντας ένα χώρο στον οποίο να διατυπώνονται νέες ιδέες και προτάσεις. Ιδέες και προτάσεις που δεν έχουν αποκλειστικά τεχνικό-τεχνοκρατικό χαρακτήρα. Θεωρούμε ότι η οικονομικοτεχνική διάσταση κρίσεων συζητείται επαρκώς τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο. Πιστεύουμε επίσης ότι αν στον τόπο μας δεν ευδοκίμησαν λύσεις οι οποίες σε άλλες κοινωνίες ήταν επαρκείς, αυτό οφείλεται στις πολιτιστικές μας ιδιαιτερότητες.

Η μελέτη και ανάδειξη της πολιτιστικής διάστασης της τρέχουσας κρίσης φαίνεται να είναι ένα κλειδί για την κατανόηση της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας μας να αξιοποιήσουμε σαν κοινωνία τις πολλές ευκαιρίες που μας δόθηκαν. Νοοτροπίες συνήθειες και παραδόσεις που κληρονομήσαμε από το παρελθόν μας και αναπαραγάγουμε στο παρόν υπονομεύουν διαρκώς την προσαρμογή μας στο σύγχρονο γίγνεσθαι. Μέσα από αυτήν την οπτική καθίσταται αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας με το ιστορικό-πολιτικό -θρησκευτικό παρελθόν μας. Κατά συνέπεια είναι αναγκαία η ανάδειξη της σχέσης της πολιτικής με τον πολιτισμό και την κουλτούρα, η επισήμανση του γεγονότος ότι η πολιτική δεν μπορεί να μην είναι συνάρτηση της κουλτούρας, με άλλα λόγια πολιτικές που αγνοούν την πολιτιστική παράδοση είναι εξ αρχής αποτυχημένες.

Ηνιοχείν είναι η πράξη του ηνίοχου, του οδηγού δηλαδή του άρματος της ψυχής του ανθρώπου στον πλατωνικό “Φαίδρο”. Είναι επομένως μια πράξη πλοήγησης μέσα σε ένα ιδιαίτερα ανοικτό και πολύπλοκο περιβάλλον. Κατ' επέκταση, “Ηνιοχείν” είναι η αναζήτηση της πορείας της ελληνικής κοινωνίας στο εξαιρετικά πολύπλοκο και αβέβαιο περιβάλλον του σύγχρονου κόσμου και το περιοδικό Ηνιοχείν καταγράφει στοχασμούς, αναζητήσεις και προβληματισμούς αναφορικά με αυτήν την πορεία.

Είναι λοιπόν ευνόητο ότι η θεματολογία του περιοδικού είναι ευρύτατη, πλην όμως δεν αρκείται στην επανάληψη όσων έχουν ήδη ειπωθεί, αλλά φιλοδοξεί να προκαλέσει την διατύπωση νέων ιδεών και προτάσεων. Στοχεύει στην αξιοποίηση αλλά και περεταίρω ανάπτυξη του υπάρχοντος, μέχρι στιγμής, σχετικού προβληματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Θέματα λοιπόν ταυτότητας, γεωπολιτικής, φιλοσοφίας, ιστορίας, θεολογίας, τέχνης και ανθρωπιστικών και θετικών επιστημών και οι μεταξύ τους συσχετισμοί αποτελούν αντικείμενα διερεύνησης των συγγραφέων του περιοδικού.»

Και τώρα τι;

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι έχουν αποφανθεί: Ότι αρχίζει, τελειώνει! Και όλοι μας ξέρουμε ότι είναι όμορφο αργεί να αρχίσει και γρήγορα τελειώνει! Και εγώ έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να γνωρίζει εκ του ασφαλούς ότι όσο και να αργήσει θα έρθει, και όσο να το επιμηκύνω, …θα τελειώσει!

Λοιπόν το καλοκαίρι ήρθε κι ας άργησε και έφυγε σαν μια γρήγορη παρένθεση, πολύ όμορφη αλλά και με έντονα αντιστικτικό χαρακτήρα σε σχέση με την πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά πέρασα το καλύτερο καλοκαίρι μου το οποίο όμως σκιάστηκε από την έντονη βίωση αυτού που έχω ήδη περιγράψει αρκετές φορές. Βαδίζουμε απτόητοι προς μια καταστροφή και όλοι όσοι προσπαθούν να την αποτρέψουν αφήνουν ανέγγιχτες τις αιτίες οι οποίες μας οδηγούν σε αυτήν.

Κοιτώ γύρω μου και βλέπω μια χώρα πλούσια που όμως χρεοκοπεί. Όλοι ψυχανεμιζόμαστε για το τι θα ακολουθήσει τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Οι επαγγελματίες της επανάστασης θα προσπαθήσουν να …χαρούν και να μας κινητοποιήσουν, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουν γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο. Μόνο που έχω βάσιμες αμφιβολίες για το αν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που δεν πάει άλλο.

Οι διακοπές μου άφησαν μια πολύ πικρή γεύση. Η Ελλάδα είναι ένας πολύ όμορφος τόπος, ποτέ δεν το ένιωσα αυτό τόσο καθαρά όσο αυτό το καλοκαίρι. Πλην όμως ποτέ δεν ένιωσα τόσο καθαρά όσο αυτό το καλοκαίρι ότι αυτός ο τόπος κατοικείται από ανθρώπους εθισμένους αθεράπευτα με το ψέμα… Το ψέμα μας κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις εκφάνσεις μας, και είμαστε εθισμένοι έτσι που το αποδεχόμαστε ως κάτι το αναπόφευκτο. Βέβαια όλοι έχουμε μια πρόχειρη δικαιολογία για τα ψέματά μας…

Ο καθένας ας οπλισθεί με πολύ ειλικρίνεια και ας ψάξει καλά τον εαυτό του και θα εκπλαγεί με το πόσο πολύ ζει μέσα στο ψέμα. Δεν είναι μόνο ο ψευδής λόγος, αυτόν ίσως οι περισσότεροι τον αποφεύγουμε, είναι οι ψευδείς παραδοχές, οι ψευδείς υποσχέσεις, οι ψευδείς εικόνες που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, οι ψευδείς δηλώσεις μας για το τι κάνουμε και ποιοι είμαστε, οι ψευδείς δικαιολογίες με τις οποίες δικαιολογούμε τα ψέματά μας…

Και μέσα σε όλα τα …κρυφά ψέματα υπάρχουν άφθονα φανερά που λέμε στην δουλειά μας, στην υπηρεσία μας, στην εφορία, στο κράτος, στην κοινωνία και εν τέλει στον εαυτό μας.

Και τα ψέματα τελειώνουν. Στην περίοδο που ξεκινάει σε λίγες μέρες πρέπει να ζήσουμε με την αλήθεια. Αλλιώς δεν πρόκειται να γλυτώσουμε την περιδίνηση που οδηγεί στην οικονομική καταστροφή. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια ψεύτικη ή πλασματική οικονομική ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να έχουμε… Ή θα αληθεύσουμε ή θα χρεοκοπήσουμε.

Πως είναι δυνατόν να γίνει μια τέτοια επανάσταση όταν το ψέμα είναι εγγεγραμμένο στο πολιτιστικό μας DNA εδώ και αιώνες; Δεν είναι δουλειά οικονομολόγων, το ελληνικό πρόβλημα δεν μπορούν να λύσουν οι οικονομολόγοι, είναι δουλειά διανοουμένων. Πρέπει όσοι μπορούν να αναζητήσουν τις αιτίες που μας καθιστούν πρωταθλητές σε κάθε είδους απάτες, που καθιστούν όλους εμάς, μηδενός εξαιρουμένου, δεκτικούς της απάτης. Αρκεί βέβαια να χώνουμε και εμείς το δάκτυλό μας στο μέλι…

Τις πάμπολλες φορές που νέοι άνθρωποι μου πούλησαν το ψέμα, φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ: Σίγουρα πέρασαν και γαλουχήθηκαν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Πώς να μην έχω τρομερό άγχος τώρα που ξεκινά η νέα χρονιά… Τα ίδια θα κάνω, ότι και πέρσι; Θα μιλάω για ένα Θεό της αγάπης, πιθανόν το μέγιστο των ψεμάτων, και θα μοιράζω εικοσάρια; Ο Θεός να βάλει το χέρι του….

Καλό Καλοκαίρι

Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω …διακοπές. Δεν βοηθά η οικονομική συγκυρία, αλλά δεν αλλάζω απόφαση. Ανάμεσα στα άλλα θα κάνω διακοπές και από το μπλογκ. Θα επανέλθω τον Σεπτέμβριο.


Τις τελευταίες μέρες όμως κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω και να μιλώ, ακόμα και αν δεν κάνω διακοπές.

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να διαλύεται. Ότι ξέραμε έπαψε να υπάρχει. Η Ελλάδα που ήξερα δεν είναι πια εδώ. Έπεσαν άπειρες μάσκες. Όλοι αποδεικνύονται λίγοι…

Η πείρα με έχει διδάξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή είναι χρυσός.

Όλα διαλύονται, αλλά εμείς θα είμαστε και αύριο εδώ! Τι μας περιμένει; Τι πρέπει να κά-νουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Κι’ αν δεν το κάνουμε;

Ένα πράγμα μόνο ξέρω. Το έργο αυτό παίζεται συχνά πυκνά στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Και η ζωή συνεχίζεται…

Καλό καλοκαίρι και ραντεβού τον Σεπτέμβριο!

Η μαγεία της Παναγίας

Επισκέφτηκα, ως συνοδός, την Εκκλησία της Παναγίας Γρηγορούσας στην Πλάκα. Εκεί υπάρχει μια εικόνα της Παναγίας και με πληροφόρησαν ότι την ζωγράφισε ο απόστολος Λουκάς. Βέβαια γνωρίζω ότι ο απόστολος Λουκάς δεν ζωγράφισε καμιά εικόνα, οι εικόνες εμφανίσθηκαν αιώνες μετά τον θάνατό του, το ίδιο πολύ μεταγενέστερη είναι και η τιμή της Παναγίας, η οποία για αιώνες ήταν εντελώς περιθωριοποιημένη στα πλαίσια της χριστιανικής Εκκλησίας.

Η Εκκλησία εξωτερικά δεν μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, μάλλον είναι αρκετά καινούργια και μπήκα αρκετά βαριεστημένα μέσα. Είδα τα κεριά που άναβε ο κόσμος και θυμήθηκα μια ανάλογη εικόνα στην Ισπανία με μια διαφορά. Εκεί μπορούσε κανείς να είναι βέβαιος ότι το κερί που άναβε θα έκαιγε μέχρι τέλους, εδώ μπορούσε να είναι βέβαιος ότι το κερί θα έσβηνε αμέσως μόλις θα το αφήσει εκεί…

Εν πάση περιπτώσει μπήκα μέσα στον ναό και αμέσως αισθάνθηκα διαφορά. Έψαξα να βρω την εικόνα και τελικά την είδα, δηλαδή για την ακρίβεια δεν είδα τίποτα πέρα από την ασημένια κορνίζα, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν δεν την είδα όμως την αισθάνθηκα έντονα. Η εικόνα εξέπεμπε μια έντονη, τρόπον τινά, ακτινοβολία. Κάθισα μερικά μέτρα μακριά και αφέθηκα να την αισθάνομαι και να την απολαμβάνω…

Παρακολούθησα για λίγο τους ανθρώπους που ερχόντουσαν εκεί. Ο καθένας …με την τρέλα του, αλλά όλοι περνούσαν από την εικόνα. Έχω την αίσθηση ότι ελάχιστοι, μάλλον κανένας δεν καταλαβαίνει το γιατί.

Θα μου πείτε, βλακείες, υπερβολές, προλήψεις ή ότι άλλο. Ακόμα και οι φίλοι που δηλώ-νουν ορθόδοξοι πιστοί, δεν πιστεύουν ότι έχει κάτι η εικόνα και θα φλυαρίσουν για …το πρωτότυπο. Βέβαια δεν θα μπορούν να εξηγήσουν γιατί τέλος πάντων δεν είναι όλες οι εικόνες το ίδιο, γιατί πρέπει να τρέχουμε στην Τήνο ή στην Σουμελά.

Ο χριστιανισμός απομάγευσε τον κόσμο και ο διαφωτισμός αποχριστιανοποίησε την κοινωνία μας, τόσο ριζικά που ακόμα και οι χριστιανοί αισθάνονται υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις επιταγές του. Και όμως η μαγεία του κόσμου αντιστέκεται και ξεπροβάλει μέσα από εικόνες, από λείψανα και ιερούς τόπους, μαγικά σύμβολα και ιερές τελετές.

Χριστιανισμός και διαφωτισμός, ένα κοκτέιλ που έχει μια πολύ σκοτεινή πτυχή. Την ισοπέδωση της ύπαρξης, την εξαφάνιση ότι δεν ανταποκρίνεται είτε στις διαφωτιστικές είτε στις χριστιανικές επιταγές. Οι δυτικοί άνθρωποι, παιδιά αυτού του κοκτέιλ είμαστε στερημένοι από πολλές δυνατότητες του κόσμου και του εαυτού μας.

Έχω την εντύπωση ότι στις αυθεντικά δυτικές χώρες αυτήν την έλλειψη την αναπληρώνουν άλλα στοιχεία, ίσως κατά κύριο λόγο η δημιουργικότητα και η εργασία. Εδώ μάλλον αδυνατούμε να καταλάβουμε τι τρέχει. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εκκλησία περιφρονεί βαθιά τις τελετουργίες της! Κάνει ότι μπορεί για να τις κάνει πιο …ξενέρωτες! Και όμως την δύναμή της την αντλεί κατά κύριο λόγο από αυτές.

Και σαν κοινωνία μας είναι αδιανόητο το ότι εξαρτόμαστε από την θεολογία, παίρνουμε μαχαίρι και κόβουμε τις ρίζες μας και μετά απορούμε: τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε;

Αν ρωτάτε εμένα θα σας πω ότι πιστεύω ότι αυτή η εικόνα, όπως και όλες οι άλλες θαυματουργές, δεν έχουν πολλά κοινά με τις …κοινές εικόνες, αλλά κανένα κοινό με το (ιστορικό) πρόσωπο που συμβολίζουν.

Μια άλλη ορθόδοξη χώρα

Διαβάζω ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ θα βραβεύσει τον στρατιώτη που σκότωσε τους τούρκους ακτιβιστές (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4578256) και δεν μπορώ να μην σκεφτώ. Το Ισραήλ εδώ και δεκαετίες ακολουθεί τον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, αυτόν της πλήρους περιφρόνησης του άλλου, ακόμα και αν αυτός είναι αγκάθι στο πλευρό του. Και περιφρονεί όχι μόνο τον παλαιστίνιο άλλο, αλλά και τον αμερικάνο και τον ευρωπαίο, τον κάθε άλλο…

Το Ισραήλ είναι μια δημοκρατική χώρα και αυτήν την στάση δεν την συμμερίζονται όλοι οι πολίτες του, γι’ αυτό και υπάρχει αντίδραση, υπάρχει και αυτοκριτική δυτικού τύπου, σαν εκείνη την ταινία κινουμένων σχεδίων, Μπαζίρ. Την εξουσία όμως την έχει το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που είναι ορθόδοξο. Στην αγγλοσαξονική γραμματεία η λέξη Orthodox είναι πιθανότερο να αναφέρεται σε ένα εβραίο ορθόδοξο παρά σε ένα δικό μας ορθόδοξο.

Και αναθυμάμαι την πηγή της ορθοδοξίας που δεν είναι άλλη από τον εβραϊκό μονοθεϊσμό. Η σύγχρονη εβραϊκή πολιτική δεν είναι παρά η φυσική προέκταση της αγιογραφικής πολιτικής της κατοχής της μιας αλήθειας και της κατοχής του ενός και μοναδικού Θεού… Όσο θυμάμαι τις διάφορες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του Ισραήλ δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην ορθοδοξία του…

Δεν μπορώ και να μην κάνω αναπόφευκτους συσχετισμούς με την δική μας ορθοδοξία, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι είμαστε το αμέσως πλέον ορθόδοξο κράτος με την πλέον ορθόδοξη πολιτική: Το κράτος δίχως όνομα, η υφαλοκρηπίδα η μοναδική διαφορά με την Τουρκία, η ενιαία ελληνική Κύπρος…

Υπάρχει όμως μια χαώδης διαφορά. Το Ισραήλ ασκεί πράγματι μια ορθόδοξη πολιτική που την πληρώνει με (σχετικά λίγο) δικό του αίμα, και άφθονο αραβικό. Εμείς ασκούμε φαντασιακή ορθόδοξη πολιτική που την πληρώνουμε με καύση ευρώ στον αέρα κατά την διάρκεια εικονικών αερομαχιών και με αίμα ευτυχώς λίγων άτυχων πιλότων. Κυρίως όμως με δαπάνες της όποιας αξιοπιστίας, σοβαρότητας και επιρροής μπορούμε να διαθέσουμε. Το Ισραήλ κοιτά στα μάτια τους εχθρούς του, εμείς κλείνουμε τα μάτια και παριστάνουμε πως δεν υπάρχουν… Αρκεί να μην αμφισβητηθεί η ορθοδοξία μας.

Είναι εντελώς φυσικό ότι οι δικοί μας ορθόδοξοι φαντασιώνονται ότι εβραίοι ξυπνούν και κοιμούνται με την μέριμνα με ποιο τρόπο θα εξολοθρεύσουν, εμάς τους ορθόδοξους αντίζηλούς τους!

Είναι αξιοθρήνητο το θέαμα που παρουσιάζουμε αυτόν τον καιρό. Καθώς καταρρέει η ορθοδοξία μας, η μοναδική αλήθεια, το αυτονομημένο συμφέρον της κάθε φράξιας της ελληνικής κοινωνίας, όλοι προσπαθούμε παραζαλισμένοι να καταλάβουμε τι είναι αυτό που συμβαίνει.

Και έχω την αίσθηση ότι κανείς δεν πολυκαταλαβαίνει τι τρέχει γύρω μας.

Εννοείται ότι και εγώ δεν καταλαβαίνω: Τι γίνεται όταν καταρρέει μια ορθοδοξία και δεν υπάρχει δυνατότητα ή χρόνος για μεταρρύθμιση; Γιατί αυτό και μόνο αυτό είναι το πρό-βλημά μας. Λοιπόν η ιστορία έχει αναθέσει σε εμάς να …το ανακαλύψουμε!