Όλοι συμφωνούν ότι περνάμε σε μια νέα εποχή, σε ένα νέο κόσμο για το οποίο όμως δεν έχουμε σαφή εικόνα. Είναι τόσες πολλές οι αλλαγές σε όλα τα επίπεδα που αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε σε ένα χάος. Σε προηγούμενες αναρτήσεις μου έχω διατυπώσει την άποψη ότι όλοι εμείς που έχουμε μεγαλώσει με την ευρωπαϊκή, αριστερή, κεντρώα και δεξιά κουλτούρα δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε, άρα να προσαρμοστούμε επιτυχώς σε αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη εξαιτίας μιας λανθασμένης αντίληψης που έχουμε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη φύση.
Την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια κοινή ανθρώπινη φύση και επομένως υπάρχει ένα κοινό για όλους σωστό και ένα κοινό για όλους λάθος. Σιωπηλώς συμφωνούμε ότι το σωστό και το λάθος είναι αυτό που η δική μας κουλτούρα ορίζει ως σωστό και λάθος. Έχω λοιπόν αναπτύξει μια επιχειρηματολογία ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οι διαφορετικές κουλτούρες διαμορφώνουν διαφορετικής φύσης ανθρώπους με διαφορετικά σωστό και λάθος.
Όπως εξηγώ σε μια σχετική μου μελέτη που ελπίζω να κυκλοφορήσει σύντομα, η αντίληψη της κοινής ανθρώπινης φύσης και των κανονιστικών συμπερασμάτων που προκύπτουν από αυτήν είναι προϊόν της χριστιανικής θεολογίας και δεν υπάρχει στις άλλες κουλτούρες που βασίζονται σε άλλες θρησκείες, κάτι που για τα δικά μας μάτια είναι εξαιρετικά κακό. Για τα μάτια όμως των διαφορετικών ανθρώπων των διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών η δική μας αντίληψη είναι αυτή που είναι προβληματική.
Αυτή η διαφοροποίηση διατυπώθηκε με ενάργεια που εμένα εντυπωσίασε από τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερτογάν σε μια απάντηση σε σχετική κριτική του προέδρου της Γερμανίας Μερτς. Διάβασα προ ημερών στις ειδήσεις την εξής φράση του Τούρκου προέδρου:
«Πάντα λέγαμε ότι τα Κριτήρια της Κοπεγχάγης δεν είναι για εμάς μια αρνητική διαδικασία. Αν η Ευρώπη προσεγγίζει την Τουρκία με βάση τα Κριτήρια της Κοπεγχάγης, εμείς έχουμε και τα Κριτήρια της Άγκυρας». Η Τουρκία είναι ένα βήμα μπροστά, καταλαβαίνει ότι η Ευρώπη έχει την δική της κοσμοθεωρία αλλά αυτή εμμένει στην δική της, τουρκική, κοσμοθεωρία, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να κάνει μπίζνες με την Ευρώπη. Το μεγάλο της πλεονέκτημα: δεν αισθάνεται ότι προδίδει την κοσμοθεωρία της κάνοντας μπίζνες με την Ευρώπη. Αντιθέτως η Ευρώπη αισθάνεται ότι προδίδει την κοσμοθεωρία της κάνοντας μπίζνες με την Τουρκία (και όχι μόνο).
Δεν είμαι οπαδός και στα θέματα αυτά δεν έχει σημασία αν είσαι υπέρ η κατά γιατί η ζωή τραβά τον δρόμο της χωρίς να σε ρωτά και όποιος προσαρμόζεται σε αυτήν επιβιώνει. Και ήδη σημείωσα ότι η αποτυχία των ιδεολογιών καθιστά κριτήριο για τις πολιτικές εξελίξεις τον αγώνα για την επιβίωση. Μια στάση που είναι συχνά απάνθρωπα σκληρή!
Εκτός και αν διατυπωθεί μια νέα κοσμοθεωρία συμβατή με τους νόμους της ζωής. Είθε οι ευρωπαϊκοί λαοί να την βρουν.
