Δεν είναι αστείο, είναι εφιάλτης

 

Ο τίτλος της προηγούμενης ανάρτησης ήταν ειρωνικός, αλλά κάθε διάθεση για χιούμορ μου έφυγε όταν είδα το βίντεο με τον Τράμπ να οδηγεί αεροπλάνο που πετά ακαθαρσίες στους ανθρώπους που διαμαρτύρονταν για τις πολιτικές του. Πρόκειται για πραγματικό εφιάλτη. Προσθέστε και την συμπεριφορά της εκπροσώπου του στον τύπο και όλα τα άλλα και καλόν είναι να χάσετε και εσείς τον ύπνο σας.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις μίλησα για τον διχασμό και φανταζόμουν ότι θα πάρει χρόνια για να γίνει επικίνδυνος για την ζωή μας. Και εμφανίζεται ένας που καρπούται αυτόν τον διχασμό προς ίδιον όφελος. Εκμεταλλεύεται την ιδεολογική παράλυση όλων των δυτικών ελίτ και στήνει το δικό του κράτος. Και θέλω να ρωτήσω πόσο πιθανόν είναι να παραδώσει ομαλά την εξουσία, αν χάσει τις επόμενες εκλογές; Και θα τις χάσει γιατί η πολιτική του δεν έχει ένα πλαίσιο αναφοράς, είναι παρορμητική και σε τελική ανάλυση αναποτελεσματική.

Δεν τελείωσε ούτε μπορεί να τελειώσει τους πολέμους είτε στην Ουκρανία είτε στην Γάζα γιατί στερείται οιουδήποτε θεωρητικό-ιδεολογικού υποβάθρου πάνω στο οποίο θα μπορούσαν τα αντιμαχόμενα μέρη να βρουν χώρο για κάποιου είδους συνεννόηση. 

Έτσι έχουμε από την μια έναν αμοραλιστή Αμερικανό πρόεδρο, από την άλλη έναν εξίσου ίσως και περισσότερο αμοραλιστή Ρώσο πρόεδρο. Και οι δύο έχουν στις διαταγές τους ισχυρό στρατό. Στην μέση μια ακυβέρνητη Ευρώπη. Ακυβέρνητη γιατί οι πολιτικές της δυνάμεις δεν έχουν ένα αφήγημα το οποίο να μπορεί να εμπνεύσει τους λαούς της για να έχουν θέληση για αγώνα. Μια Ευρώπη που χρειάζεται τουλάχιστον πέντε χρόνια για να αποκτήσει άξιο λόγου στρατό. 

Κάπου εκεί είναι και ο Ερτογάν, έχει αφήγημα, έχει στρατό, δεν είναι τόσο αμοραλιστής. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση, και η αφήγησή του δεν συγκινεί όλη την χώρα.

Τι θα συμβεί; Η Ευρώπη θα αποκτήσει θεσμούς που δεν στηρίζονται στα ευρωπαϊκά ιδεολογήματα αλλά στην ανάγκη για επιβίωση. Οι κοινωνίες δεν χάνονται αλλά ανασχηματίζονται.

Βλέποντας το μίσος που διακατέχει τις κοινωνίες είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν εμφύλιοι, ενδεχομένως νέου τύπου και τότε θα προταθούν οι νέοι θεσμοί που δεν θα πατούν σε καμμιά ιδεολογία αλλά στην ανάγκη.

Δεν αποκλείεται όλα αυτά να είναι πολύ πιο κοντά μας.

Είθε να κάνω λάθος

Ζήτω ο Αυτοκράτορας

 

Ζήτω ο Αυτοκράτορας

Όταν μονάρχησε ο Αύγουστος, τα χρόνια που γεννήθηκε ο Χριστός, επέβαλε σε όλο το ρωμαϊκό κράτος την ειρήνη και το μετέτρεψε σε Αυτοκρατορία. Η ιστορία αυτή μου έρχεται στο μυαλό καθώς παρακολουθώ τι συμβαίνει στην Γάζα. Φυσικά δεν πρόκειται για ίδιες καταστάσεις, ας το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, απλά υπάρχουν κάποιες ομοιότητες που αντανακλούν όμως μια κάποια αναλογία ανάμεσα στις αιτίες και τα αποτελέσματα.

Ο τωρινός αυτοκράτορας με το έτσι θέλω επέβαλε ένα είδος ειρήνης σε μια διαμάχη, σε ένα καταστροφικό πόλεμο που έμοιαζε να είναι σε αδιέξοδο. Και σφύριξε κυριολεκτικά ένα τάιμ αουτ με το έτσι θέλω.

Είμαι ανακουφισμένος ακόμα και χαρούμενος που έστω και προσωρινά σταμάτησε η μεγάλη αιματοχυσία Φαίνεται ότι στο εσωτερικό των παλαιστίνιων συνεχίζεται σε μικρότερο βαθμό.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Ήταν τόσο απλό να σταματήσει το κακό, δεν είχαν παρά να επιστρέψουν κάποιους απαχθέντες… Γιατί δεν το έκαναν όλο αυτό το διάστημα, έστω μετά από ένα χρόνο πολέμου όπου η ψευδαίσθηση της νίκης της Χαμάς είχε εξαφανιστεί ακόμα και ως πιθανότητα.

Ο νέος αυτοκράτορας καταπατά βίαια πολλές θεσμικές δημοκρατικές διαδικασίες και κινείται ως να είναι αυτός το κράτος. Οι άλλοι απλά τον κοιτούν…

Μερικοί οικτίρουν την Ευρώπη ότι δεν έχει άξιους ηγέτες. Μου φαίνεται αστείο. Να πιστεύει κανείς ότι σε εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων δεν υπάρχουν άξιοι ηγέτες. Δεν είναι θέμα ηγετών αλλά θεσμών. Η Ευρώπη σήμερα είναι ακυβέρνητη εξαιτίας της χρεοκοπίας των ιδεολογιών και της μη ύπαρξης θεσμών διακυβέρνησης που να μην εδράζονται στις χρεοκοπημένες ιδεολογίες.

Το κακό στην Παλαιστίνη σταμάτησε και πιστεύω ότι δεν θα ξαναρχίσει όχι γιατί θα λυθούν τα προβλήματα αλλά γιατί η καταστροφή που υπέστη η Γάζα είναι τέτοια που δύσκολα θα εμπνεύσει κάποιος τους Παλαιστινίους την ιδέα της νέαας επανάστασης.

Το πρόβλημα θα μείνει και θα είναι η μικρογραφία του προβλήματος που έχει η Ευρώπη. Το πρόβλημα της επιβίωσης μιας ευημερούσας κοινωνίας μέσα σε ένα ωκεανό φτώχιας και μιζέριας… Ουέ σε αυτούς που βρίσκονται στα σύνορα.

Και η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ βρισκόμαστε στα νότια σύνορα. Κάπου εκεί είναι και η δίμορφη Τουρκία