Το αδιέξοδο της πολιτικής ορθότητας

Το αδιέξοδο της πολιτικής ορθότητας

Συνέχεια από τα προηγούμενα

Αυτήν την στιγμή στην γειτονιά μας συμβαίνουν δύο πόλεμοι όπου δύο δυνάμεις που μισούν την Δύση πολεμούν με αντιπροσώπους της Δύσης. Η Ορθόδοξη Ρωσία και οι ισλαμιστές Παλαιστίνιοι έχουν σαν στόχο να καταστρέψουν τα προχωρημένα δυτικά φυλάκια, την Ουκρανία και το Ισραήλ. Η πρόφαση είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις. Οι Ρώσοι και η Χαμάς θεωρούν ότι γεωγραφικά η Ουκρανία και το Ισραήλ τους ανήκουν δικαιωματικά και δεν θα σταματήσουν τον πόλεμο πριν πετύχουν την εξάλειψη του εχθρού.

Το βασικό φορμάτ είναι ίδιο και στις δύο περιπτώσεις αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν σημαντικές διαφορές, κυρίως όσον αφορά την επιτυχία των στόχων. Η Χαμάς έχασε όλες τις μάχες, αλλά κοντεύει να κερδίσει τον πόλεμο. Και θα τον κερδίσει, σε κάποιο βαθμό βέβαια, χάρη στην αλλά καρτ πίστη κάποιων δυτικών στις φαντασιώσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνούς δικαίου. 

Και επιμένω στην λέξη φαντασιώσεις γιατί αν πράγματι οι πολιτικοί και οι λαοί της δύσης πίστευαν είτε στα ανθρώπινα δικαιώματα είτε στο διεθνές δίκαιο θα ενδιαφερόντουσαν γιατί το τι συνέβαινε στην Γάζα όλα τα προηγούμενα χρόνια που μαθαίναμε για την αθλιότητα των συνθηκών και την δικτατορία της Χαμάς, αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν. Πολλές δυτικές χώρες εν ονόματι του -δικού τους- ανθρωπισμού επιχειρούν να επιβάλλουν στο Ισραήλ μια ήττα την οποία το Ισραήλ δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί. 

Αντίστροφα στην Ουκρανία, αφού επέδειξαν την μέγιστη εθελοτύφλοση, μη επιτρέποντας στην Ουκρανία να χτυπήσει την Ρωσία και αφού έδωσαν με τις απίστευτες παλινδρομήσεις τους στην Ρωσία την ευκαιρία να κερδίσει τον πόλεμο τώρα απαιτούν ειρήνη χωρίς να αναγνωρίζουν την πραγματικότητα επί του πεδίου, μια πραγματικότητα που δημιούργησε η δική τους αβελτηρία.

Και στις δύο περιπτώσεις οι δυτικές χώρες, για χάρη της πολιτικής ορθότητας, ξεχνούν τι σημαίνει πόλεμος, ξεχνούν τι έκαναν και οι ίδιες τον προηγούμενο αιώνα. Ξεχνούν το πως και γιατί έριξαν τις ατομικές βόμβες… Και στην Ελλάδα αγνοούμε ή ξεχνούμε ότι τον χειμώνα του 1941-42 πέθαναν στην Αθήνα σχεδόν 64000 και σε όλη την Ελλάδα 100000 άνθρωποι από την πείνα εξαιτίας του αποκλεισμού που επέβαλαν οι Άγγλοι στην ηπειρωτική Ευρώπη… Δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση ως πόλεμο, ως αγώνα ζωής ή θανάτου, αλλά σαν αθλητικό αγώνα όπου επιτρέπονται ορισμένα χτυπήματα και υπάρχει και το Var για να φανεί αν κάποιος παραβαίνει αυτούς τους κανόνες. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, το απαραβίαστο των συνόρων, το διεθνές δίκαιο κλπ. είναι πολύ ωραία, πρώτος εγώ θα ήθελα να είναι πραγματικότητες και μιλώ σοβαρά και ειλικρινά, πλην όμως ούτε είναι ούτε υπήρξαν ποτέ και όπως θα εξηγήσω στο επόμενο και τελευταίο κείμενο αυτής της σειράς δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν.

Στην αρχαιότητα, προκειμένου δύο αντίπαλοι στρατοί να αποφύγουν την αιματοχυσία, ορίζονταν δύο εκπρόσωποι να πολεμήσουν και όποιος νικούσε έδινε την νίκη στον στρατό του. Μερικοί θεωρούν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Δεν είναι έτσι όμως. Η νίκη του Ισραήλ δεν είναι νίκη της Δύσης και η ήττα της Ουκρανίας δεν είναι ήττα της Δύσης. Η Δύση είναι απούσα, δεν κούνησε το δαχτυλάκι της, δεν πήγε στον πόλεμο, πιστεύοντας ότι είναι πολύ μακριά από αυτήν.

Οι δύο πόλεμοι λειτουργούν ως εγερτήριο και είναι ξεκάθαρο ότι τα πράγματα αλλάζουν, όχι όμως γρήγορα και ο λόγος είναι απλός: η Ρωσία είναι πολύ αδύναμη για να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για την Δύση. Αυτό που την σώζει είναι η απειλή πυρηνικού ολέθρου, αλλά όλοι ξέρουν ότι κάτι τέτοιο θα είναι καταστροφή για όλους και αυτό σώζει και την Ρωσία και εμάς. Παρά την αδυναμία της Ρωσίας η ευρωπαϊκή ηγεσία καταλαβαίνει πόσο πίσω είναι ως γεωπολιτική δύναμη και χρησιμοποιεί το ρωσικό φόβητρο για να δρομολογηθούν οι αναγκαίες αλλαγές. Αλλά αυτές θέλουν πολύ υπομονή.

Το τέλος της σειράς στην επόμενη ανάρτηση